Quang Tri

Hoi iedereen, (dit bericht heb ik ofline geschreven, maar kon het nu pas publiceren)

ik leef nog!
De busrit was wat je er van zou verwachten. Een avontuur waarbij je beter je ogen dicht doet en probeert te slapen, omdat je anders niet aankomt vanwege de stress!
Het probleem was dat er zoveel lawaai onstond dat het onderdeel slapen werd beperkt tot een paar luttele uurtjes.
Maar ook de stress heeft me niet kunnen vellen, de slaap doet ondertussen aardig zijn best.... Ik val bijna om achter mn computer.
De bussen rijden hier 's avonds omdat er overdag nog meer volk op de baan is en wat doorrijden helemaal onmogelijk maakt.
De wegen zijn hier behoorlijk smal en in slechte staat, inhalen kan maar via de rijstrook van de tegenliggers.
Je kan je al wel voorstellen voor wat voor taferelen dat zorgt! Inhalen in bochten, juist voor er een tegenligger komt nog net op de eigen rijstroook geraken... luid toeteren op alles wat beweegt!
Hai had gezorgd voor een comfortabele bus, een slaapbus. Een VIetnameze slaapbus bestaat uit 3 rijen 'zitbanken', korte matrasjes (de beenlengte van een gemiddelde VN'er) gevolgd door een rugssteun die je in verschillende standen kunt zetten. Er zijn twee lagen, net boven de grond en net niet tegen het plafond. Om bij te verdienen stoppen de chauffeurs regelmatig om de overgebleven plaatsen te vullen, daaronder verstaan ze ook de vloer... Het resultaat is een dikbevolkte bus, waarin de stank na een nacht proberen in slaap te vallen behoorlijk sterk is.

Na het aankomen een half uur verfrissen in het Hotel Mekong en aan het werk!
Na een interview en het bezoeken van alle belangrijke instanties (dat waren er heel wat!!) hier kunnen we ons eindelijk weer terugtrekken op onze kamer en een dutje doen.
Maar niet voor we gaan lunchen met de mensen van hier. Aperitief zijn lekkere pindanootjes, ongebrand en erg vers, vergezeld van bier met grote blokken ijs erin. Ik zit nu, een paar uur later, nog steeds niet op het toilet dus ik hoop dat het goed komt. Het is altijd een gokje, maar opnieuw was ik niet in de situatie om dat ijs eruit te halen. Het eten was erg lekker, het eerste deel waren gefrituurde visplakjes: Cha Ca. Het tweede deel was een vispannetje, een heel erg pikant vispannetje! Zelfs Hai had er last van... Maar we hadden juist daarvoor nog gehad over de onmogelijkheid van iets te weigeren wanneer je iets wordt aangeboden, dus weigeren was nu helemaal geen optie. Echt heel erg heet, ik denk niet dat m'n lippen ooit al zo in brand hebben gestaan. Want eten met stokjes zorgt in ieder geval bij mij voor dat er wel eens wat hete saus op de rest van mn gezicht terechtkomt... : )
Branden dat dat deed!
En dat onder een golfplatendak in 40°C met enkel een blazer op me gericht. Hier is het pas echt heet

Morgen vertrekken we heel vroeg naar de Vin Muc tunnels in het noorden van de provincie. Beetje toerisme en daarna weer verder met interviews. Mijn focusgroep gesprekken vallen wel in het water, want we gaan zelfs niet tot in Con Co geraken... Er vertrekt een bootje heen op maandag en dat komt pas weer terug de maandag erop. We hebben de boot dus net gemist! Daarbij waren we niet van plan om er een week te blijven zitten!
Gevolg is wel dat ik me volledig baseer op interviews met afgevaardigde en officiële instanties. De boot nemen was daarbij extreem duur, 2 miljoen Dong, dat is het volledige maandsalaris van Hai...! Belachelijk dus

Ondertussen heeft meneer internet en ik niet... M'n oude macje doet het goed, maar de netwerkkaart is wel erg oud blijkbaar.


Dag 2 in Quang Tri

Vanochtend zijn we om 6 uur opgestaan, eerst nieuwe schoenen gaan kopen voor Hai, want zijn neppe Gucci's knelde : )
Daarna zijn we op de scooter van een vriend naar de vinh Muc tunnels geweest. Met 80 per uur scheurde we door een prachtig landschap van rijstvelden e tot we aan de zee aankwamen. Daar stonden dennen en een paar palmen in zandgrond. De mensen in Quang Tri zijn heel arm, in de steden valt het nog mee, maar op het platte land zijn ze heel erg arm. De mensen leven daar van de landbouw, dus van rijst... Ze proberen ook nog andere zaken te verbouwen maar de bodem is erg slecht. Ten eerste omdat een zandbodem is, maar ook omdat er nog heel veel chemicaliën in de grond zitten van de Oorlog. Er is hier duchtig met Agent Orange gespoten, die dioxines zitten nog steeds in de bodem en in het water! Tot op de dag van vandaag zijn er heel veel miskramen, misvormde kinderen en heel veel mannen met slecht zaad. Vooral in deze streek is het heel erg.
Maar goed, we waren dus op weg naar de tunnels, 80 per uur op een brommer is trouwens best wel een belevenis. Ik wist niet dat het kon. De officiële maximum snelheid voor scooters in VN is 40 per uur, voor auto's en vrachtwagen is dat 50 of 60, maar wie de mogelijkheid heeft om sneller te gaan doet dat. Deze snelheidbegrenzing heeft te maken met de staat van de wegen, de drukte en het gebrek aan naleving van enige verkeersregels.

Aangekomen aan het tunnelcomplex, werkelijk ongelofelijk. De Amerikanen hebben hier ongelofelijk veel bommen gegooid. Bom them to the stone age was het motto. Er is hier een equivalent van de atoombom op Hiroshima op de provincie gedropt. De kratersvan de inslagen zijn nog steeds duidelijk waarneembaar in het hele gebied. De rivier die de grens vormde tussen noord en zuid ligt in deze provincie, de oorzaak van al de miserie.
De tunnels zijn tussen de 1,6 en 1,9m hoog en 90cm breed. De familie leefde in kleine nissen van 1,8m bij 1,2m bij 90 cm. nu zijn VN'ers iets kleiner dan ik : ) maar het moet vreselijk nauw zijn geweest. Ik had na een half uur daar beneden echt een claustrofobisch gevoel. Ook het gevoel dat er te weinig zuurstof was, terwijl we maar met een groep van 20 waren en er tijdens de oorlog maar liefst 200 man onder de grond zat en dat voor 5 jaar lang. Amerikaanse soldaten liepen boven op de grond en het gebied werd constant gebombardeerd.
Erg indrukwekkend allemaal, nadien nog een korte stop aan de zee, voor mij, en dan weer verder naar de provinciehoofdstad. Lekker gegeten en dan een middagdutje. Vervolgens een interview met het plaatselijke departementshoofd van het MoNRE. Het interview liep erg vlot, aardige man. Daarna was het tijd voor sport! getafeltennist met de plaatselijke ambtenaren en vervolgens getracht om te volleyen... Maar dat laatste was niet zo'n succes, ik ben niet de handigste met ballen. Groot jolijt natuurlijk, zo'n onhandige buitenlander... : )
Maar wel op een lieve manier, de mensen zijn hier echt wel aardig.
Op het eerste zicht niet hoor, de mensen op straat kijken me hier met de nek aan. Vooral de ouderen, maar dat heeft nog te maken met de oorlog en de gevolgen die daar nu nog steeds van te merken zijn.
Dat kan ik ze dus niet kwalijk nemen.
's avond weer heerlijk gegeten... Bijzondere lekker noodle soep, veel lekkerder dan in Hanoi. Hier koken ze met veel meer smaak en kruiden. (maar vooral veel peper!!)
Heerlijk
daarna kokosnoot melk. Heel vers, ik heb de kokosnoot, nog in de schil trouwens, zien weggekapt worden.
Heerlijk sap, en veel! volgens mij minstens een halve liter!
bijzonder smaakvol

Nu zitten we weer op onze hotelkamer, vannacht weer vroeg naar bed. Want morgen gaan we eerst weer op cultuurtoer.
Naar de citadel van Quang Tri. Daarna weer verder met interviews...

Grappig trouwens, ik dacht heel de tijd dat we een project gingen bezoeken in Quang Tri, Con Co island. Maar nu blijkt dat er helemaal geen project is, enkel nog maar het begin van plannen... Erg bizar, maar op zich niet zo'n probleem. Heb ondertussen al heel wat schrijfvoer over de provincie en het eiland zelf. Maar wel verwarrend allemaal. Niets is hier echt zeker wat zorgt voor veel verwarring. Ook het communiceren is niet altijd eenvoudig, al doet hai erg zijn best om het me in een mix van Engels en Frans duidelijk te maken wat er is gezegd.

Onderussen is hier beneden in de cafetaria van het hotel (Mekong) een karaoke gestart... afschuwelijk
en luid!!!

Nog een leuk weetje over Vietnamezen en leeftijd.
Vietnamezen beginnen te tellen vanaf het moment van conceptie, Hai is bv voor onze telling 33, maar hier is hij 34.


Deel 2

Ondertussen ben ik weer terug in Hanoi!
Op de terugreis al veel beter kunnen slapen, dit lag niet aan een veiligere rijstijl van de chauffeur of een betere muzieksmaak, maar aan het feit dat ik alweer wakker was vanaf 5h45.
Vanochtend aangekomen om 5 uur in een druilerig Hanoi, alweer regen! Het resultaat, enorme plassen op de al slecht berijdbare weg. Het maakt de situatie er niet echt veiliger op. (toch ben ik verbaasd over hoe weinig ongelukken hier gebeuren!) Meteen daarna weer op een andere bus richting het ouderlijke huis van Hai. Heel erg aardige mensen, na een verfrissende douche heb ik ze ook mijn foto's laten zien nadat Hai's mam me aan de hele familie had voorgesteld. Hai woont in een vrij groot huis op een meter van de treinrails. Erg lawaaierig, want zelfs de treinen toeteren hier! Omdat de mensen hier zo dicht bij het spoor leven is dat op zich zo gek nog niet, maar het is wel erg luid allemaal.

De Quang Tri Citadel was nog de moeite, een oud fort dat is omgezet in een groot oorlogsmonument. Quang Tri is door de VN'ers tot de laatste man verdedigd tot dat werd herleid tot een soort Vietnamees Ieper... helemaal plat en kapot geschoten.
De mensen hier zijn er nog erg mee bezig, ik was daar om een uur of half acht en er waren al drie groepen uit heel VN voorbij gekomen met grote kransen. De oorlog wordt ook nog steeds gebruikt in de dagelijkse propaganda, veel muziek die er naar verwijst alsook de reuzachtige posters en muurschilderingen verwijzen naar de Vietnamese overwinning...

Zo, ik ga nog even dutten

tot snel weer