Verjaardag Hai

Ik was zondag op het verjaardagsfeest van Hai uitgenodigd. Moest er al om tien uur zijn, dat was omdat zijn grootvader er ook zou zijn en die woont in een andere stad. Hai woont helemaal aan de andere kant van de stad, in de buitenwijken van Hanoi. Hij had me op een briefje geschreven waar ik moest uitstappen. Gelukkig had ik een bereidwillige kaartjesknipper die me wilde helpen.

Ik werd heel hartelijk ontvangen, aan iedereen voorgesteld en toen op een stoel tussen de mannen neergezet. Hai's opa sprak nog een beetje Frans, maar die lessen waren geleden van tijdens de Franse bezetting. Voor een man van 82 klonk het allemaal nog geweldig. Een bijzonder fitte man trouwens, met nog een heel jonge huid. Hij sprak voornamelijk over de oorlog, dat VN altijd bezet was en dat in zijn tijd iedereen militair was. Dat vertelde hij me allemaal terwijl al knijpend in m'n bovenbeen en knie.
Niet lang daarna werden me de traditionele VN hoeden overhandigd, gemaakt van kokosnootboom bladeren. Heel fragiel dus en heel erg mooi.
Daarna kwam het eten, de hele vloer van de living was gevuld met schaaltjes rondom twee grote ketels met een vuurtje onder. Daarin zat een soort soep, een sterkte bouillon op basis van vis, look (veel look), gember en nog wat groenten. Al het lekkers in de schaaltjes kon je dus gaar laten worden. Hai had me al gewaarschuwd dat ik goed moest eten, dus dat heb ik maar gedaan. Ik kreeg van alles aangeboden en moest van alles proeven. Ik kreeg een heel bord op scampi lijkende garnalen voor me dat ik helemaal hoorde te verorberen. Oja, dit hele gebeuren vond dus al zittend in kleermakerszit plaats. Een hele familie al zittend op de grond, dicht bij elkaar, het zorgt echt wel voor een bijzondere sfeer! En ik ondertussen maar eten, want ik moest echt wel laten zien dat ik het lekker vond.
Telkens wanneer mijn kommetje bijna leeg was kwam er weer een nieuwe schep, geserveerd met zo'n glimlach van je dacht toch niet dat je al klaar was?
Ondertussen werd er in mijn kuiten geknepen en goedkeurend gelachen... 'of ik veel fietste? bwah, dat valt wel mee, maar ik woon nu op 8 ste verdieping dus ik doe wel wat trappen op een dag...'
Dat is allemaal best vreemd hoor, al dat geklop en gevoel. Ik ben dat echt niet gewend, maar dat kun je natuurlijk niet echt laten merken. Ik wil Hai's familie zeker niet affronteren door ineens te bevriezen als je zo plotseling wordt betast... maar het is soms wel even van... ow, okee dan.
Het eten werd natuurlijk weer begeleid door het nodige Hanoi bier. Deze keer echt op een nuchtere maag, want ik had me een beetje overslapen en was dus meteen op een bus gesprongen. Maar het viel gelukkig wel goed, na het eten werd afgeruimd en gingen de mannen een beetje dutten. Daar zat ik dan, met een slaperige Hai en de rest van de vrouwelijke familie. Dat vond ik wel een goed moment om de foto's te laten zien die ik mee had, konden ze ook een stukje van mijn familie zien.
Daarna was het tijd voor fruit, bananen en Tjsoom Tsjoom...
Erg lekker, al was mijn hongergevoel van die ochtend echt al wel even verdwenen.
Het was binnen te donker om foto's te maken met mijn toestelletje, maar ik heb wel wat kunnen filmen. Krijg je toch een beetje een beeld van hoe een VN huis eruit ziet van binnen.

Bij het afscheid moest er nog een foto worden gemaakt van Jan die de man des huizes een hand gaf. Net zoals staatshoofden stond ik daar minutenlang een hand te schudden tot de fotograag het juiste knopje vond... Handen geven is hier trouwens een vermoeide kwestie, je moet echt stevig de hand drukken en dit gedurende de hele introductie. Een slap handje is echt uit den boze, dan kan je beter helemaal geen had geven. Maar daar sta je dan en maar knijpen en knijpen en hopen dat je hand niet in een kramp schiet.