Ondertussen ben ik alweer een paar dagen terug in de Westerse wereld.
Dat was toch weer aanpassen, het is hiet zo anders! Zo rustig, geordend en stil...
Geen brommers die je omver rijden, geen getoeter, geen moeite om uit te stappen in de trein en op de tram.
Auto's die netjes geparkeerd staan, maar vooral die stilte deed me raar aan na al die weken van herrie.
De kou viel overigens niet mee! Het klinkt verwend, maar zelfs 30 graden voelen niet echt warm aan. Ik denk dat dat door het verschil in luchtvochtigheid komt.
Mijn vlucht verliep goed, enkel wat turbulentie tijdens de verschillende maatltijden die maakte dat je extra geconcentreerd te werk moest gaan met dat plastieke servies waar niet mee te snijden valt.
Ik ben onderussen bij Lotte thuis, waar ik in een oase van rust en liefde kon bekomen van mijn jet leg. Hanoi had me toch wat uitgeput en het nodige tijdverschil deed zich ook gelden. Ik heb hier een paar dagen als een slaperige zombie door het huis gestrompeld, genietend van de omgeving die zowaar mijn eigen taal sprak. Dat klinkt misschien wat raar, maar je gaat het echt missen om je eigen taal te spreken en te horen. Bij mij was dat toch het geval... Ook Nederlandse en Belgische televisie is zoveel aangenamer dan dat nerveuse Chinese gedoe van de laatste weken.
Na al die rijst en noodle soep was het eten van aardappelen en vast voedsel tout court ook weer een feest!
Vegetarische burgers, ze smaken me als nooit tevoren!
Ik had de eerste paar dagen nog heimwee naar de drukte en chaos, maar dat was snel opgelost met het bekijken van de talloze filmpjes die ik heb gemaakt. Als ik weer wat meer tijd heb, probeer ik er een mooie compilatie van te maken.
Heb ook 1000 foto's gemaakt, dus daar moet ik ook nog een selectie uit maken om een fotoavond voor iedereen dragelijk te houden. Want voor mij zijn het allemaal mooie herinneringen aan een bijzondere en bij tijde bizarre tijd...
Dit weekend ben ik waarschijnlijk weer in A'pen, waar ik verder mijn thesis ga afwerken en 's avond ga genieten van het drinken van trappistenbier.
Tot snel weer iedereen,
nogmaals bedankt voor het volgen.
dinsdag 4 augustus 2009
dinsdag 28 juli 2009
laatste ...
Mijn trip naar Sapa was erg bijzonder!
Het begon al met de weg er naar toe, een slaaptrein met een voorhistorische locomotief! Omdat ik zo laat had geboekt was er niets anders dan een hard sleeper over. En die is zoals de naam het zegt, hard... erg hard op den duur. De coupétjes bestonden uit twee stapelbedden van 3 hoog. Ik sliep net onder het plafond, niet de comfortabelste plek, want je zit erg dicht bij het plafond en het is er nog warmer dan beneden. Mijn coupé genoten waren een Vietnamees gezin, ouders met een zoon en een baby (!) en een Europees koppel dat het allemaal maar niets vond. De baby begon, hoe kon het ook anders, net te wenen op het moment dat ik net in slaap aan het vallen was. Mijn eerste nacht op een Vietnamese nachttrein was er een zonder al te veel slaap kan ik je vertellen. Al vond ik het geheel wel geweldig, het heeft zoiets romantisch avontuurlijk zo'n oude volle nachtrein die met een snelheid van hoogstens 40 per uur door het donkere landschap rolt.
Aangekomen in La Qua rond een uur of vijf staat er nog een busreis op het menu, zo'n kleine minibus vol met chagrijnige toersiten die te weinig hebben geslapen. Het uitzicht is nochthans geweldig! Prachtige groene bergen en in de verte de eerste rijstterassen. Na al het platte grauwe, was het echt genieten van al die heuvels! Omdat het zo vroeg was hing er een prachtige nevel in de dalen, een prachtig zicht.
Sa Pa zelf is een klein stadje dat leeft op het toerisme, niet echt bijzonder, al ligt het natuurlijk wel in een prachige omgeving. Sa Pa ligt in een dal en is omgeven door hoge groene bergen, het lijkt een beetje op Zwitserse dalen qua hoogte dan maar de begroeing is natuurlijk helemaal anders. Volgens toeristen in mijn groep deed het hen aan Nepal denken, maar daar ben ik zelf nog niet geweest. Na een ontbijt werden we in kleine groepen verdeeld en kreeg iedereen een gids en een bende lokale dametjes die je meteen van alles probeerde te verkopen. De wandeling van zaterdag ging op en neer door de prachtige rijstvelden en kronkelde vervolgens langs het riviertje in het dal. Na een dag wandelen kwamen we aan in ons guesthouse. Ik had een gewoon huisje verwacht, een echte home stay. Maar het werd een groot huis in beton met op de tweede verdieping allemaal dunne matrasjes onder klamboes. Wel gezellig hoor en er woonde ook effectief een Vietnamees gezin... Maar het was allemaal wat luxueuser dan ik had gedacht! Na nog een lekkere zwempartij in de rivier is het tijd voor ons diner. Onze groep bestaat nog maar uit 5 leden, een koppel uit Wales, een compleet geschifte Ausrtalische surfer, een Londonse advocate en ik. Bij het eten, dat overigens verrukkelijk was, werd de nodige rijstwijn geserveerd... Een eerste fles, een tweede en jawel ook een derde! Maar toen was het al wel later op de avond. Er werd muziek opgezet en langzamerhand trokken al de toeristen uit de naburige huizen naar onze hut. Het werd een gezellige avond met babbels met mensen uit de hele wereld en luide Vietnamese pop op de achtergrond!
De dag erna verliep wonderwel zonder hoofdpijn, dat had zelf ik niet durven dromen. Waarschijnlijk door de gezonde berglucht, want we sliepen wel op 2000m boven de zeespiegel. De wandeling van de tweede dag verliep door een bamboe woud. Een prachtig zicht, heel erg woest en groen! Jammer genoeg had het die avond ook geregend, waardoor ons pad erg modderig was en soms meer weg had van een glijbaan.
Ik heb in die twee dagen nog nooit zo hard gezweet! Het lijkt er niet zo warm, vanwege een zachte bries, maar je wandelt er wel in 30° op 2000 meter hoogte in een erg vochtig klimaat. Helemaal nat van het zweet was ik.
Terug aangekomen in Sa Pa was er nog even tijd voor toeristisch shoppen en 's avonds was het weer de trein op.
Ik moest al mee met het busje van 6 uur en ik kwam er vrij snel achter waarom dat was!
Ik had namelijk nog geen echt ticket! Wel een tegoedbon voor een ticket, maar nog geen ticket. La Qua station is een heksenketel en niemand kan je vertellen waar je nu eigenlijk naar toe moet met je bon. Maar na een half uur vind ik dan eindelijk een kerel die mijn bon wil ruilen voor een ticket... maar wel voor de trein van tien uur!
Ik heb nog even geprotesteerd, maar er zat niets anders op dan 4 uur te zitten wachten. Gelukkig had ik nog altijd mijn boek, De gebroeders Karamazov, zit nog altijd niet op de helft!
Ondertussen is het hier mijn laatste avond in Hanoi, het voelt raar, maar het is een mooie tijd geweest. Vandaag alle bazen gaan bedanken door ze mee te nemen op een etentje. Deze keer geen bier op de nuchtere maag, maar wodka... Het moet niet zotter worden hoor. Het werd een gezellige boel zoals je wel kan raden, des te meer omdat er nog een groep bekende bij kwam zitten, met nog een fles...
Ook heerlijk gegeten overigens en dat voor geen geld! Ik heb 7 mensen mee uit eten en drinken genomen voor net geen 40 euro, dat is toch meer dan netjes nietwaar?
Morgenavond het vliegtuig op en de dag erna ben ik weer thuis, eindelijk de tijd om echt goed te starten met schrijven. Want dat was toch maar moeilijk in Hanoi!
Nog een leuke vondst van Lotte als afsluiter, het motto van elke Haioner "ik maak lawaai dus ik besta...". Het is echt op bijna iedereen van toepassing die ik hier ben tegengekomen, enkele uitzonderigen daar gelaten. Hai deelt mijn hekel aan getoeter...
Iedereen bedankt voor het lezen, ik heb geen idee wie dit allemaal leest en gaat lezen maar dat maakt het schrijven des te boeiender. Bedankt!...
en oja
-wordt vervolgd-
Het begon al met de weg er naar toe, een slaaptrein met een voorhistorische locomotief! Omdat ik zo laat had geboekt was er niets anders dan een hard sleeper over. En die is zoals de naam het zegt, hard... erg hard op den duur. De coupétjes bestonden uit twee stapelbedden van 3 hoog. Ik sliep net onder het plafond, niet de comfortabelste plek, want je zit erg dicht bij het plafond en het is er nog warmer dan beneden. Mijn coupé genoten waren een Vietnamees gezin, ouders met een zoon en een baby (!) en een Europees koppel dat het allemaal maar niets vond. De baby begon, hoe kon het ook anders, net te wenen op het moment dat ik net in slaap aan het vallen was. Mijn eerste nacht op een Vietnamese nachttrein was er een zonder al te veel slaap kan ik je vertellen. Al vond ik het geheel wel geweldig, het heeft zoiets romantisch avontuurlijk zo'n oude volle nachtrein die met een snelheid van hoogstens 40 per uur door het donkere landschap rolt.
Aangekomen in La Qua rond een uur of vijf staat er nog een busreis op het menu, zo'n kleine minibus vol met chagrijnige toersiten die te weinig hebben geslapen. Het uitzicht is nochthans geweldig! Prachtige groene bergen en in de verte de eerste rijstterassen. Na al het platte grauwe, was het echt genieten van al die heuvels! Omdat het zo vroeg was hing er een prachtige nevel in de dalen, een prachtig zicht.
Sa Pa zelf is een klein stadje dat leeft op het toerisme, niet echt bijzonder, al ligt het natuurlijk wel in een prachige omgeving. Sa Pa ligt in een dal en is omgeven door hoge groene bergen, het lijkt een beetje op Zwitserse dalen qua hoogte dan maar de begroeing is natuurlijk helemaal anders. Volgens toeristen in mijn groep deed het hen aan Nepal denken, maar daar ben ik zelf nog niet geweest. Na een ontbijt werden we in kleine groepen verdeeld en kreeg iedereen een gids en een bende lokale dametjes die je meteen van alles probeerde te verkopen. De wandeling van zaterdag ging op en neer door de prachtige rijstvelden en kronkelde vervolgens langs het riviertje in het dal. Na een dag wandelen kwamen we aan in ons guesthouse. Ik had een gewoon huisje verwacht, een echte home stay. Maar het werd een groot huis in beton met op de tweede verdieping allemaal dunne matrasjes onder klamboes. Wel gezellig hoor en er woonde ook effectief een Vietnamees gezin... Maar het was allemaal wat luxueuser dan ik had gedacht! Na nog een lekkere zwempartij in de rivier is het tijd voor ons diner. Onze groep bestaat nog maar uit 5 leden, een koppel uit Wales, een compleet geschifte Ausrtalische surfer, een Londonse advocate en ik. Bij het eten, dat overigens verrukkelijk was, werd de nodige rijstwijn geserveerd... Een eerste fles, een tweede en jawel ook een derde! Maar toen was het al wel later op de avond. Er werd muziek opgezet en langzamerhand trokken al de toeristen uit de naburige huizen naar onze hut. Het werd een gezellige avond met babbels met mensen uit de hele wereld en luide Vietnamese pop op de achtergrond!
De dag erna verliep wonderwel zonder hoofdpijn, dat had zelf ik niet durven dromen. Waarschijnlijk door de gezonde berglucht, want we sliepen wel op 2000m boven de zeespiegel. De wandeling van de tweede dag verliep door een bamboe woud. Een prachtig zicht, heel erg woest en groen! Jammer genoeg had het die avond ook geregend, waardoor ons pad erg modderig was en soms meer weg had van een glijbaan.
Ik heb in die twee dagen nog nooit zo hard gezweet! Het lijkt er niet zo warm, vanwege een zachte bries, maar je wandelt er wel in 30° op 2000 meter hoogte in een erg vochtig klimaat. Helemaal nat van het zweet was ik.
Terug aangekomen in Sa Pa was er nog even tijd voor toeristisch shoppen en 's avonds was het weer de trein op.
Ik moest al mee met het busje van 6 uur en ik kwam er vrij snel achter waarom dat was!
Ik had namelijk nog geen echt ticket! Wel een tegoedbon voor een ticket, maar nog geen ticket. La Qua station is een heksenketel en niemand kan je vertellen waar je nu eigenlijk naar toe moet met je bon. Maar na een half uur vind ik dan eindelijk een kerel die mijn bon wil ruilen voor een ticket... maar wel voor de trein van tien uur!
Ik heb nog even geprotesteerd, maar er zat niets anders op dan 4 uur te zitten wachten. Gelukkig had ik nog altijd mijn boek, De gebroeders Karamazov, zit nog altijd niet op de helft!
Ondertussen is het hier mijn laatste avond in Hanoi, het voelt raar, maar het is een mooie tijd geweest. Vandaag alle bazen gaan bedanken door ze mee te nemen op een etentje. Deze keer geen bier op de nuchtere maag, maar wodka... Het moet niet zotter worden hoor. Het werd een gezellige boel zoals je wel kan raden, des te meer omdat er nog een groep bekende bij kwam zitten, met nog een fles...
Ook heerlijk gegeten overigens en dat voor geen geld! Ik heb 7 mensen mee uit eten en drinken genomen voor net geen 40 euro, dat is toch meer dan netjes nietwaar?
Morgenavond het vliegtuig op en de dag erna ben ik weer thuis, eindelijk de tijd om echt goed te starten met schrijven. Want dat was toch maar moeilijk in Hanoi!
Nog een leuke vondst van Lotte als afsluiter, het motto van elke Haioner "ik maak lawaai dus ik besta...". Het is echt op bijna iedereen van toepassing die ik hier ben tegengekomen, enkele uitzonderigen daar gelaten. Hai deelt mijn hekel aan getoeter...
Iedereen bedankt voor het lezen, ik heb geen idee wie dit allemaal leest en gaat lezen maar dat maakt het schrijven des te boeiender. Bedankt!...
en oja
-wordt vervolgd-
vrijdag 24 juli 2009
Sa Pa
Zo!
Mooie beelden niet waar? Daar ga ik dit weekend dus naar toe. De streek heet Sapa en ligt in het hoge Noorden van Vietnam tegen de Chinese grens aan. Als je Sapa googled op afbeeldingen zijn dit een van de eerste 2 beelden die je te zien krijgt. Ik hoor hier van iedereen, zowel toeristen als echte VN'ers, dat Sapa echt heel erg mooi is. Redenen genoeg dus om mijn laatste weekend daar door te brengen. Ik vertrek vanavond met de nachttrein, had me voorgenomen om het lekker te luxe te doen op mijn laatste trip en te kiezen voor een zachte slaapplek, maar die waren allemaal al volgeboekt... Dat wordt vanavond dus slapen op een hard sleeper in een stapelbed van 4 hoog! Het was dat of een luxe coupé en dat vond ik ook weer zo overdreven. Voor de weg terug is het een ander verhaal, dan is de trein helemaal volgeboekt en wordt het dus de bus! Een gewone touringbus, een gewone Vietnamese touringbus, en dat door de Vietnamese bergen... Deze keer toch maar een pilletje tegen wagenziekte nemen, al was het maar om beter te kunnen slapen.
Ik kijk echt uit naar de bergen, als ik naar de plaatjes kijk en verhalen hoor moet het daar echt prachtig zijn...
Zij die me de voorbije dagen hebben proberen te bellen op mijn Vietnamees nummer hebben waarschijnlijk een Vietnamese dame aan de lijn gekregen. Het kaartje dat Hai voor me had geregeld was geldig tot de 18e... juli!
Niet zo handig dus, maar ik ga vandaag nog op zoek naar een nieuwe sim kaart. Ik weet niet hoe het bereik is in Sapa, maar toch. Ik voel me hier toch iets 'veiliger' wanneer ik de mogelijkheid heb om Hai of m'n hostel te bellen. Zeker wanneer ik bijvoorbeeld om 5 uur 's ochtend hier in Hanoi aankom...
Voor de mensen die graag willen weten waar Sapa ligt: Sapa ligt in het Noord Westen van Vietnam, de streek strekt zich uit rond de hoogste berg van Vietnam, Fan Si Pan. De Fan Si Pan bevindt zich zo'n 3134 meter boven de zeespiegel. Doordat het er zo bergachtig is doen de mensen er aan terrasbouw, wat zorgt voor het karakteristieke beeld.
Mooie vooruitzichten dus,
nu nog hopen op redelijk weer, ze verwachten regen, maar ook zon! Maar wel meer regen dan zon...
Vanavond ben ik in ieder geval weer op weg naar nieuw avontuur, waarschijnlijk het laatste hier in Vietnam.
Tot over een paar dagen,
maandag 20 juli 2009
Observaties
Vandaag was het weer openbare geldverbranding
overal kleine vuurtjes met dikke witte rook. Geld verbranden in de hoop dat het je meer geld gaat opbrengen...
Ik blijf het vreemd vinden, maar de mensen hier zien het als een investering.
Ik vroeg mij af of Hanoi sloppenwijken kent. Het antwoord is me nog niet helemaal duidelijk. Er zijn duidelijk mooiere wijken, zoals de mijne, maar er zijn ook grote flatgebouwen die mij als Westerling chiquer aandoen. Terwijl de buurt waar ik woon nu juist het chique deel van Hanoi is. Het viel me trouwens op dat op vele gebouwen nog kleine hutjes of tentjes staan. De sloppenwijken van Hanoi bevinden zich dus op de daken! Ik vraag mij soms af hoe de mensen er op geraken, laat staan al die materialen. Ik heb getracht een paar van die hutjes vast te leggen op de digitale gevoelige plaat, maar ik weet niet hoe duidelijk gaat zijn. Ik heb ook de bouw van een extra verdieping gefilmd, het lassen zag er prachtig uit in het donker.
Hai’s huis stond duidelijk in een armere wijk, maar toch was zijn huis erg groot vergeleken met de huizen hier. Het stond wel net naast een spoorlijn... dat zal ook wel iets aan de prijs doen, maar toch.
Ik dacht dat het onmogelijk zou zijn om hier aan sommige zaken te geraken. Maar niets is minder waar, ik denk dat je in Hanoi zo ongeveer alles kan vinden dat je zou willen. Behalve dan bruin brood, lekkere kaas en muesli... Maar op vlak van elektronica kan je hier dezelfde zaken vinden als bij ons. Het grappige is wel dat je er ook evenveel voor moet betalen! Op luxe goederen moet je hier 200% btw betalen... dat is nog eens wat anders dan bij ons hé!
Dat maakt dat een kleine auto als snel 15 000 euro gaat kosten en dat iPods even duur zijn als bij ons. Verschrikkelijk duur dus voor de gewone Vietnamees. En toch zie je hier soms Porches rijden, of Mercedesssen... Er zijn dus wel degelijk rijken in Hanoi. Maar Hai zei het zo mooi, je kan in Vietnam niet op een legitieme manier rijk worden. Het systeem laat dat niet toe, wie rijk is, is dat dus geworden door achterdeurtjes...
Mensen werken hier trouwens 7 dagen op 7 en dat vele uren na elkaar. Ik dacht dat er wel ergens een rustdag zou zijn, maar die is er dus niet. Hanoi is 7 dagen op 7 en pakweg 18 uren per dag een bruisende stad. Die overige 6 uren slapen ze om de volgende dag vol frisse moed weer aan de dag te beginnen. Ik heb echt bewondering voor de mensen hier.
Nog een grappig beeld dat je hier vaak kan zien is het openbaar luizen. Tenminste dat is wat ik denk dat ze aan het doen zijn. Wanneer de uitbaters van kraampjes even niets te doen hebben zitten ze met pincetten in elkaars haar te friemelen. Echt een grappig beeld. Door het zo in het openbaar te doen moet ik telkens aan vlooiende aapjes denken. Er straal trouwens dezelfde liefde en tederheid van af. Het is echt een teken van liefde en gebeurt met veel zorg.
Ik was de voorbije dagen wat ziekjes. Denk dat het door de temperatuurverschillen komt, het was hier de voorbij dagen erg warm. En dan ga je toch al snel van 40° naar 18° bij binnen en buiten gaan. Maar de vriendin van Hai is langs geweest, een toekomstige dokter. Ze voelde wat aan m’n keel en kwam terug met een hele berg pillen! Die heb ik ondertussen gegoogled... Er is een strip antibiotica bij en pijnstillers en een koortswerend middel.
Hai schreef me een soep voor!
Die heeft een medewerkster van het Hostel hier daarjuist voor me gemaakt. Dikke witte rijstkorrels gekookt in water met veel pijpajuin. De rijst werd niet afgegoten waardoor er dikke korrels ontstonden. Erg lekker in ieder geval, hoop dat ik inderdaad weer snel helemaal beter ben!
tot snel
overal kleine vuurtjes met dikke witte rook. Geld verbranden in de hoop dat het je meer geld gaat opbrengen...
Ik blijf het vreemd vinden, maar de mensen hier zien het als een investering.
Ik vroeg mij af of Hanoi sloppenwijken kent. Het antwoord is me nog niet helemaal duidelijk. Er zijn duidelijk mooiere wijken, zoals de mijne, maar er zijn ook grote flatgebouwen die mij als Westerling chiquer aandoen. Terwijl de buurt waar ik woon nu juist het chique deel van Hanoi is. Het viel me trouwens op dat op vele gebouwen nog kleine hutjes of tentjes staan. De sloppenwijken van Hanoi bevinden zich dus op de daken! Ik vraag mij soms af hoe de mensen er op geraken, laat staan al die materialen. Ik heb getracht een paar van die hutjes vast te leggen op de digitale gevoelige plaat, maar ik weet niet hoe duidelijk gaat zijn. Ik heb ook de bouw van een extra verdieping gefilmd, het lassen zag er prachtig uit in het donker.
Hai’s huis stond duidelijk in een armere wijk, maar toch was zijn huis erg groot vergeleken met de huizen hier. Het stond wel net naast een spoorlijn... dat zal ook wel iets aan de prijs doen, maar toch.
Ik dacht dat het onmogelijk zou zijn om hier aan sommige zaken te geraken. Maar niets is minder waar, ik denk dat je in Hanoi zo ongeveer alles kan vinden dat je zou willen. Behalve dan bruin brood, lekkere kaas en muesli... Maar op vlak van elektronica kan je hier dezelfde zaken vinden als bij ons. Het grappige is wel dat je er ook evenveel voor moet betalen! Op luxe goederen moet je hier 200% btw betalen... dat is nog eens wat anders dan bij ons hé!
Dat maakt dat een kleine auto als snel 15 000 euro gaat kosten en dat iPods even duur zijn als bij ons. Verschrikkelijk duur dus voor de gewone Vietnamees. En toch zie je hier soms Porches rijden, of Mercedesssen... Er zijn dus wel degelijk rijken in Hanoi. Maar Hai zei het zo mooi, je kan in Vietnam niet op een legitieme manier rijk worden. Het systeem laat dat niet toe, wie rijk is, is dat dus geworden door achterdeurtjes...
Mensen werken hier trouwens 7 dagen op 7 en dat vele uren na elkaar. Ik dacht dat er wel ergens een rustdag zou zijn, maar die is er dus niet. Hanoi is 7 dagen op 7 en pakweg 18 uren per dag een bruisende stad. Die overige 6 uren slapen ze om de volgende dag vol frisse moed weer aan de dag te beginnen. Ik heb echt bewondering voor de mensen hier.
Nog een grappig beeld dat je hier vaak kan zien is het openbaar luizen. Tenminste dat is wat ik denk dat ze aan het doen zijn. Wanneer de uitbaters van kraampjes even niets te doen hebben zitten ze met pincetten in elkaars haar te friemelen. Echt een grappig beeld. Door het zo in het openbaar te doen moet ik telkens aan vlooiende aapjes denken. Er straal trouwens dezelfde liefde en tederheid van af. Het is echt een teken van liefde en gebeurt met veel zorg.
Ik was de voorbije dagen wat ziekjes. Denk dat het door de temperatuurverschillen komt, het was hier de voorbij dagen erg warm. En dan ga je toch al snel van 40° naar 18° bij binnen en buiten gaan. Maar de vriendin van Hai is langs geweest, een toekomstige dokter. Ze voelde wat aan m’n keel en kwam terug met een hele berg pillen! Die heb ik ondertussen gegoogled... Er is een strip antibiotica bij en pijnstillers en een koortswerend middel.
Hai schreef me een soep voor!
Die heeft een medewerkster van het Hostel hier daarjuist voor me gemaakt. Dikke witte rijstkorrels gekookt in water met veel pijpajuin. De rijst werd niet afgegoten waardoor er dikke korrels ontstonden. Erg lekker in ieder geval, hoop dat ik inderdaad weer snel helemaal beter ben!
tot snel
Verjaardag Hai
Ik was zondag op het verjaardagsfeest van Hai uitgenodigd. Moest er al om tien uur zijn, dat was omdat zijn grootvader er ook zou zijn en die woont in een andere stad. Hai woont helemaal aan de andere kant van de stad, in de buitenwijken van Hanoi. Hij had me op een briefje geschreven waar ik moest uitstappen. Gelukkig had ik een bereidwillige kaartjesknipper die me wilde helpen.
Ik werd heel hartelijk ontvangen, aan iedereen voorgesteld en toen op een stoel tussen de mannen neergezet. Hai's opa sprak nog een beetje Frans, maar die lessen waren geleden van tijdens de Franse bezetting. Voor een man van 82 klonk het allemaal nog geweldig. Een bijzonder fitte man trouwens, met nog een heel jonge huid. Hij sprak voornamelijk over de oorlog, dat VN altijd bezet was en dat in zijn tijd iedereen militair was. Dat vertelde hij me allemaal terwijl al knijpend in m'n bovenbeen en knie.
Niet lang daarna werden me de traditionele VN hoeden overhandigd, gemaakt van kokosnootboom bladeren. Heel fragiel dus en heel erg mooi.
Daarna kwam het eten, de hele vloer van de living was gevuld met schaaltjes rondom twee grote ketels met een vuurtje onder. Daarin zat een soort soep, een sterkte bouillon op basis van vis, look (veel look), gember en nog wat groenten. Al het lekkers in de schaaltjes kon je dus gaar laten worden. Hai had me al gewaarschuwd dat ik goed moest eten, dus dat heb ik maar gedaan. Ik kreeg van alles aangeboden en moest van alles proeven. Ik kreeg een heel bord op scampi lijkende garnalen voor me dat ik helemaal hoorde te verorberen. Oja, dit hele gebeuren vond dus al zittend in kleermakerszit plaats. Een hele familie al zittend op de grond, dicht bij elkaar, het zorgt echt wel voor een bijzondere sfeer! En ik ondertussen maar eten, want ik moest echt wel laten zien dat ik het lekker vond.
Telkens wanneer mijn kommetje bijna leeg was kwam er weer een nieuwe schep, geserveerd met zo'n glimlach van je dacht toch niet dat je al klaar was?
Ondertussen werd er in mijn kuiten geknepen en goedkeurend gelachen... 'of ik veel fietste? bwah, dat valt wel mee, maar ik woon nu op 8 ste verdieping dus ik doe wel wat trappen op een dag...'
Dat is allemaal best vreemd hoor, al dat geklop en gevoel. Ik ben dat echt niet gewend, maar dat kun je natuurlijk niet echt laten merken. Ik wil Hai's familie zeker niet affronteren door ineens te bevriezen als je zo plotseling wordt betast... maar het is soms wel even van... ow, okee dan.
Het eten werd natuurlijk weer begeleid door het nodige Hanoi bier. Deze keer echt op een nuchtere maag, want ik had me een beetje overslapen en was dus meteen op een bus gesprongen. Maar het viel gelukkig wel goed, na het eten werd afgeruimd en gingen de mannen een beetje dutten. Daar zat ik dan, met een slaperige Hai en de rest van de vrouwelijke familie. Dat vond ik wel een goed moment om de foto's te laten zien die ik mee had, konden ze ook een stukje van mijn familie zien.
Daarna was het tijd voor fruit, bananen en Tjsoom Tsjoom...
Erg lekker, al was mijn hongergevoel van die ochtend echt al wel even verdwenen.
Het was binnen te donker om foto's te maken met mijn toestelletje, maar ik heb wel wat kunnen filmen. Krijg je toch een beetje een beeld van hoe een VN huis eruit ziet van binnen.
Bij het afscheid moest er nog een foto worden gemaakt van Jan die de man des huizes een hand gaf. Net zoals staatshoofden stond ik daar minutenlang een hand te schudden tot de fotograag het juiste knopje vond... Handen geven is hier trouwens een vermoeide kwestie, je moet echt stevig de hand drukken en dit gedurende de hele introductie. Een slap handje is echt uit den boze, dan kan je beter helemaal geen had geven. Maar daar sta je dan en maar knijpen en knijpen en hopen dat je hand niet in een kramp schiet.
Ik werd heel hartelijk ontvangen, aan iedereen voorgesteld en toen op een stoel tussen de mannen neergezet. Hai's opa sprak nog een beetje Frans, maar die lessen waren geleden van tijdens de Franse bezetting. Voor een man van 82 klonk het allemaal nog geweldig. Een bijzonder fitte man trouwens, met nog een heel jonge huid. Hij sprak voornamelijk over de oorlog, dat VN altijd bezet was en dat in zijn tijd iedereen militair was. Dat vertelde hij me allemaal terwijl al knijpend in m'n bovenbeen en knie.
Niet lang daarna werden me de traditionele VN hoeden overhandigd, gemaakt van kokosnootboom bladeren. Heel fragiel dus en heel erg mooi.
Daarna kwam het eten, de hele vloer van de living was gevuld met schaaltjes rondom twee grote ketels met een vuurtje onder. Daarin zat een soort soep, een sterkte bouillon op basis van vis, look (veel look), gember en nog wat groenten. Al het lekkers in de schaaltjes kon je dus gaar laten worden. Hai had me al gewaarschuwd dat ik goed moest eten, dus dat heb ik maar gedaan. Ik kreeg van alles aangeboden en moest van alles proeven. Ik kreeg een heel bord op scampi lijkende garnalen voor me dat ik helemaal hoorde te verorberen. Oja, dit hele gebeuren vond dus al zittend in kleermakerszit plaats. Een hele familie al zittend op de grond, dicht bij elkaar, het zorgt echt wel voor een bijzondere sfeer! En ik ondertussen maar eten, want ik moest echt wel laten zien dat ik het lekker vond.
Telkens wanneer mijn kommetje bijna leeg was kwam er weer een nieuwe schep, geserveerd met zo'n glimlach van je dacht toch niet dat je al klaar was?
Ondertussen werd er in mijn kuiten geknepen en goedkeurend gelachen... 'of ik veel fietste? bwah, dat valt wel mee, maar ik woon nu op 8 ste verdieping dus ik doe wel wat trappen op een dag...'
Dat is allemaal best vreemd hoor, al dat geklop en gevoel. Ik ben dat echt niet gewend, maar dat kun je natuurlijk niet echt laten merken. Ik wil Hai's familie zeker niet affronteren door ineens te bevriezen als je zo plotseling wordt betast... maar het is soms wel even van... ow, okee dan.
Het eten werd natuurlijk weer begeleid door het nodige Hanoi bier. Deze keer echt op een nuchtere maag, want ik had me een beetje overslapen en was dus meteen op een bus gesprongen. Maar het viel gelukkig wel goed, na het eten werd afgeruimd en gingen de mannen een beetje dutten. Daar zat ik dan, met een slaperige Hai en de rest van de vrouwelijke familie. Dat vond ik wel een goed moment om de foto's te laten zien die ik mee had, konden ze ook een stukje van mijn familie zien.
Daarna was het tijd voor fruit, bananen en Tjsoom Tsjoom...
Erg lekker, al was mijn hongergevoel van die ochtend echt al wel even verdwenen.
Het was binnen te donker om foto's te maken met mijn toestelletje, maar ik heb wel wat kunnen filmen. Krijg je toch een beetje een beeld van hoe een VN huis eruit ziet van binnen.
Bij het afscheid moest er nog een foto worden gemaakt van Jan die de man des huizes een hand gaf. Net zoals staatshoofden stond ik daar minutenlang een hand te schudden tot de fotograag het juiste knopje vond... Handen geven is hier trouwens een vermoeide kwestie, je moet echt stevig de hand drukken en dit gedurende de hele introductie. Een slap handje is echt uit den boze, dan kan je beter helemaal geen had geven. Maar daar sta je dan en maar knijpen en knijpen en hopen dat je hand niet in een kramp schiet.
vrijdag 17 juli 2009
Receptie naar aanleiding van ...
Ik ben juist terug van het feestje ter ere van de ‘National day of the kingdom of Belgium’. Een feestje in een prachtige ruimte, een van de Belgen die er waren merkte meteen op dat dit café vanwege de staat waarin het was nog niet lang kon bestaan. Volgens hem valt alles hier in elkaar na een maand of zes vanwege inferieure materialen die worden gebruikt. Het was in ieder geval erg grappig, er waren toch wel zeker 4 Belgen! En daar was ik er één van, de rest waren VN’ers met een of andere band met België. Ik heb gesproken met de Belgische ambassadeur en zijn secretaris. Een aardige man, maar wat een job. Hij moet op elk feestje aanwezig zijn en overal even vrolijk mee lachen. Nu ook waren er speciaal Belgisch getinte optredens, veel te luid en eerlijk gezegd niet echt mooi. Maar toch moeten zij vooraan staan en vrolijk lachen en klappen en dat zeker drie keer per week. Ik vind dat knap...
Ik heb afgesproken dat ik een van de dagen langs de ambassade ga voor een babbel over mijn ervaringen hier. Ik ben benieuwd wat ze willen weten, ik kan ze in ieder geval vertellen dat alles hier anders is dan ik had verwacht en dat niets loopt zoals je zou denken dat het loopt. Maar dat je tegelijkertijd aan dat alles relatief snel gewend geraakt.
Ben vrij lang aan de praat geweest met eene Davy, staf member van het Belgische defensie attaché. Een aardige nog jonge kerel (ik denk 35) die mijn liefde voor Belgische bieren deelde. Er is in Hanoi blijkbaar een importeur van Belgische bieren en die verzorgde de drank. Allemaal bier van kleine brouwerijen, dus geen Inbev gedoe! Zaken als Deus, Piraat, Augustijn, Magnette, Kasteelbieren, ... Heerlijk allemaal, ik voelde me bijna thuis!
Davy woont hier met zijn vrouw en kind en vertelde me dat het toch wel moeilijk was om hier echt te wonen. Dat het afdingen echt wel tegen begin te steken en dat de corruptie en valse beloften hier schering en inslag zijn. Hai had me daar ook al over verteld, dus ik was al op de hoogte. Daarbij zijn Europese importproducten hier heel erg duur, dus kan leven in Vietnam toch nog duur zijn. Ik eet hier elke avond op straat bij kleine kraampjes en betaal echt twee keer niets, maar ik begrijp dat dat na enige tijd ook begint te vervelen en je zoiets niet doet met een kleine van vier.
Alle dames waren prachtig gekleed, prachtige kleuren en een bonte mix van oud en traditioneel. De mannen proberen hier zich Westers te kleden, dus gewoon een saai hemd met broek en nette schoenen. Maar ik viel gelukkig niet te veel op in mijn T-shirt en nette broek. Mijn lengte en Belgisch uiterlijk daarentegen....
Ik had geschat dat ik 20 keer zou moeten uitleggen wat ik deed, maar ik kwam maar tot 12. Voor de rest was het een klassieke receptie zoals die zich bij ons ook voordoen.
Nog iets moois, de traditionele bamboe dans van Vietnam. Daarbij worden bamboe stokken op de maat van de muziek heen en weer bewogen. De bedoeling is dat je daarbij, opnieuw in de maat van de muziek, danst van de één in de andere open ruimte. Heel erg mooi als je het kan en de bron van hilarische taferelen bij zij die het nog niet helemaal snappen.
Het feestje was in ieder geval een bijzondere ervaring. Praten met ambassadeurs en Belgen in het buitenland was echt wel interessant. Ik vond ze bij tijde een beetje negatief, maar Davy zei meteen dat ik dat maar moest proberen te vergeten en enkel moest denken aan de mooie dingen in Vietnam. Al snap ik het wel, hij vertelde hier verhalen over bruggen die al instorten bij het bouwen vanwege de corruptie. Kwaliteit en toekomstvisie zijn woorden die hier nauwelijks betekenis hebben, het hier en nu is alles wat telt. Dus als je nu kan besparen op het bouwen van een brug doe je dat, ook al zorgt dit ervoor dat deze in plaats van 20 jaar er slechts een half jaar staat. Hetzelfde geldt voor de universiteit waar ik nu zit, overal bladert de verf af en in de hoeken staat schimmel en dat terwijl het gebouw er nog maar amper 8 jaar staat...
Ik begrijp dat je van deze mentaliteit op den duur een beetje gek wordt. Maar gelukkig heb je daar als toerist die hier maar amper vijf weken is niet zo veel last!
Ik heb afgesproken dat ik een van de dagen langs de ambassade ga voor een babbel over mijn ervaringen hier. Ik ben benieuwd wat ze willen weten, ik kan ze in ieder geval vertellen dat alles hier anders is dan ik had verwacht en dat niets loopt zoals je zou denken dat het loopt. Maar dat je tegelijkertijd aan dat alles relatief snel gewend geraakt.
Ben vrij lang aan de praat geweest met eene Davy, staf member van het Belgische defensie attaché. Een aardige nog jonge kerel (ik denk 35) die mijn liefde voor Belgische bieren deelde. Er is in Hanoi blijkbaar een importeur van Belgische bieren en die verzorgde de drank. Allemaal bier van kleine brouwerijen, dus geen Inbev gedoe! Zaken als Deus, Piraat, Augustijn, Magnette, Kasteelbieren, ... Heerlijk allemaal, ik voelde me bijna thuis!
Davy woont hier met zijn vrouw en kind en vertelde me dat het toch wel moeilijk was om hier echt te wonen. Dat het afdingen echt wel tegen begin te steken en dat de corruptie en valse beloften hier schering en inslag zijn. Hai had me daar ook al over verteld, dus ik was al op de hoogte. Daarbij zijn Europese importproducten hier heel erg duur, dus kan leven in Vietnam toch nog duur zijn. Ik eet hier elke avond op straat bij kleine kraampjes en betaal echt twee keer niets, maar ik begrijp dat dat na enige tijd ook begint te vervelen en je zoiets niet doet met een kleine van vier.
Alle dames waren prachtig gekleed, prachtige kleuren en een bonte mix van oud en traditioneel. De mannen proberen hier zich Westers te kleden, dus gewoon een saai hemd met broek en nette schoenen. Maar ik viel gelukkig niet te veel op in mijn T-shirt en nette broek. Mijn lengte en Belgisch uiterlijk daarentegen....
Ik had geschat dat ik 20 keer zou moeten uitleggen wat ik deed, maar ik kwam maar tot 12. Voor de rest was het een klassieke receptie zoals die zich bij ons ook voordoen.
Nog iets moois, de traditionele bamboe dans van Vietnam. Daarbij worden bamboe stokken op de maat van de muziek heen en weer bewogen. De bedoeling is dat je daarbij, opnieuw in de maat van de muziek, danst van de één in de andere open ruimte. Heel erg mooi als je het kan en de bron van hilarische taferelen bij zij die het nog niet helemaal snappen.
Het feestje was in ieder geval een bijzondere ervaring. Praten met ambassadeurs en Belgen in het buitenland was echt wel interessant. Ik vond ze bij tijde een beetje negatief, maar Davy zei meteen dat ik dat maar moest proberen te vergeten en enkel moest denken aan de mooie dingen in Vietnam. Al snap ik het wel, hij vertelde hier verhalen over bruggen die al instorten bij het bouwen vanwege de corruptie. Kwaliteit en toekomstvisie zijn woorden die hier nauwelijks betekenis hebben, het hier en nu is alles wat telt. Dus als je nu kan besparen op het bouwen van een brug doe je dat, ook al zorgt dit ervoor dat deze in plaats van 20 jaar er slechts een half jaar staat. Hetzelfde geldt voor de universiteit waar ik nu zit, overal bladert de verf af en in de hoeken staat schimmel en dat terwijl het gebouw er nog maar amper 8 jaar staat...
Ik begrijp dat je van deze mentaliteit op den duur een beetje gek wordt. Maar gelukkig heb je daar als toerist die hier maar amper vijf weken is niet zo veel last!
woensdag 15 juli 2009
Feestje naar aanleiding van de Nationale feestdag
Hai heeft me een uitnodiging geregeld voor een feestje naar aanleiding van Nationale feestdag van Belgie! De organisator is een organisatie die instaat voor de wetenschappelijke samenwerking tussen Belgie en Vietnam. Ik ben erg benieuwd wie ik daar allemaal tegenkom! De uitnodiging is heel officieel, maar er staat gelukkig niets van een dress code. Lekker eten en drinken wachten dus op mij vrijdag...
Ze beginnen al om 6 uur meteen na het werk en het is gelukkig in de buurt van waar ik verblijf.
Ik vind het trouwens wel grappig om juist in Hanoi een feestje te vieren op een dag die ik thuis nooit op die manier zou vieren.
Zondag is het trouwens alweer feest! Want dan is het de verjaardag van Hai. Daar ben ik 's middags uitgenodigd, al moet ik nog uitzoeken hoe ik daar moet geraken. Hai woont helemaal aan de andere kant van Hanoi. Ik weet dat hij aan een grote weg en aan de spoorweg woont, maar die weg is erg lang en ik weet niet waar ik exact moet afstappen. Ik zou natuurlijk een xe om kunnen nemen, maar aangezien ik de weg niet ken kan de man me ongeveer overal naar toe rijden ...
Dat moet ik dus nog even overleggen!
Hai's mam ging trouwens speciaal voor mij nog hapje met vis maken en rice rolls met vis. Rice rolls zijn een soort van loempias, maar dan gemaakt van rijstpapier. Lekker krokant dus.
Ik heb voor Hai een nieuwe portemonnee gekocht, had ik dat al gezegd? Zijn oude is versleten en hier staat in het groot Boss op. Omdat hij hier bij het voorstellen van iedereen hier zei, this is my boss... sindsdien pest ik hem met het feit dat hij zelf maar boss moet worden! En dan zegt Hai, no no Boss of the boss...
Een grapje dus als het ware.
Nog een van die dingen, de urinoirs in openbare plaatsen, cafes en musea staan hier op wat wij kinderhoogte zouden noemen. De eerste keer ging ik dus op zoek naar het volwassenmodel, maar dat ontbrak natuurlijk. Net zoals de spiegels is alles hier aangepast aan de Aziatische mens. Wat mij dus meteen deed denken aan de problemen die ontstaan wanneer een VN'er bij ons naar het toilet zou moeten. Hij zou op zijn tippen moeten gaan staan en zichzelf nooit kunnen bewonderen in onze spiegels...
Ik stel dus bij deze voor dat we in de Europese steden waar veel Aziatische toeristen komen, vanaf nu standaard kleine opstapjes installeren zodat Aziatische mannetjes zich niet langer gediscrimeerd moeten voelen wanneer zij gebruik willen maken van een Europese urinoirs.
Ze beginnen al om 6 uur meteen na het werk en het is gelukkig in de buurt van waar ik verblijf.
Ik vind het trouwens wel grappig om juist in Hanoi een feestje te vieren op een dag die ik thuis nooit op die manier zou vieren.
Zondag is het trouwens alweer feest! Want dan is het de verjaardag van Hai. Daar ben ik 's middags uitgenodigd, al moet ik nog uitzoeken hoe ik daar moet geraken. Hai woont helemaal aan de andere kant van Hanoi. Ik weet dat hij aan een grote weg en aan de spoorweg woont, maar die weg is erg lang en ik weet niet waar ik exact moet afstappen. Ik zou natuurlijk een xe om kunnen nemen, maar aangezien ik de weg niet ken kan de man me ongeveer overal naar toe rijden ...
Dat moet ik dus nog even overleggen!
Hai's mam ging trouwens speciaal voor mij nog hapje met vis maken en rice rolls met vis. Rice rolls zijn een soort van loempias, maar dan gemaakt van rijstpapier. Lekker krokant dus.
Ik heb voor Hai een nieuwe portemonnee gekocht, had ik dat al gezegd? Zijn oude is versleten en hier staat in het groot Boss op. Omdat hij hier bij het voorstellen van iedereen hier zei, this is my boss... sindsdien pest ik hem met het feit dat hij zelf maar boss moet worden! En dan zegt Hai, no no Boss of the boss...
Een grapje dus als het ware.
Nog een van die dingen, de urinoirs in openbare plaatsen, cafes en musea staan hier op wat wij kinderhoogte zouden noemen. De eerste keer ging ik dus op zoek naar het volwassenmodel, maar dat ontbrak natuurlijk. Net zoals de spiegels is alles hier aangepast aan de Aziatische mens. Wat mij dus meteen deed denken aan de problemen die ontstaan wanneer een VN'er bij ons naar het toilet zou moeten. Hij zou op zijn tippen moeten gaan staan en zichzelf nooit kunnen bewonderen in onze spiegels...
Ik stel dus bij deze voor dat we in de Europese steden waar veel Aziatische toeristen komen, vanaf nu standaard kleine opstapjes installeren zodat Aziatische mannetjes zich niet langer gediscrimeerd moeten voelen wanneer zij gebruik willen maken van een Europese urinoirs.
Abonneren op:
Posts (Atom)
