laatste ...

Mijn trip naar Sapa was erg bijzonder!
Het begon al met de weg er naar toe, een slaaptrein met een voorhistorische locomotief! Omdat ik zo laat had geboekt was er niets anders dan een hard sleeper over. En die is zoals de naam het zegt, hard... erg hard op den duur. De coupétjes bestonden uit twee stapelbedden van 3 hoog. Ik sliep net onder het plafond, niet de comfortabelste plek, want je zit erg dicht bij het plafond en het is er nog warmer dan beneden. Mijn coupé genoten waren een Vietnamees gezin, ouders met een zoon en een baby (!) en een Europees koppel dat het allemaal maar niets vond. De baby begon, hoe kon het ook anders, net te wenen op het moment dat ik net in slaap aan het vallen was. Mijn eerste nacht op een Vietnamese nachttrein was er een zonder al te veel slaap kan ik je vertellen. Al vond ik het geheel wel geweldig, het heeft zoiets romantisch avontuurlijk zo'n oude volle nachtrein die met een snelheid van hoogstens 40 per uur door het donkere landschap rolt.

Aangekomen in La Qua rond een uur of vijf staat er nog een busreis op het menu, zo'n kleine minibus vol met chagrijnige toersiten die te weinig hebben geslapen. Het uitzicht is nochthans geweldig! Prachtige groene bergen en in de verte de eerste rijstterassen. Na al het platte grauwe, was het echt genieten van al die heuvels! Omdat het zo vroeg was hing er een prachtige nevel in de dalen, een prachtig zicht.

Sa Pa zelf is een klein stadje dat leeft op het toerisme, niet echt bijzonder, al ligt het natuurlijk wel in een prachige omgeving. Sa Pa ligt in een dal en is omgeven door hoge groene bergen, het lijkt een beetje op Zwitserse dalen qua hoogte dan maar de begroeing is natuurlijk helemaal anders. Volgens toeristen in mijn groep deed het hen aan Nepal denken, maar daar ben ik zelf nog niet geweest. Na een ontbijt werden we in kleine groepen verdeeld en kreeg iedereen een gids en een bende lokale dametjes die je meteen van alles probeerde te verkopen. De wandeling van zaterdag ging op en neer door de prachtige rijstvelden en kronkelde vervolgens langs het riviertje in het dal. Na een dag wandelen kwamen we aan in ons guesthouse. Ik had een gewoon huisje verwacht, een echte home stay. Maar het werd een groot huis in beton met op de tweede verdieping allemaal dunne matrasjes onder klamboes. Wel gezellig hoor en er woonde ook effectief een Vietnamees gezin... Maar het was allemaal wat luxueuser dan ik had gedacht! Na nog een lekkere zwempartij in de rivier is het tijd voor ons diner. Onze groep bestaat nog maar uit 5 leden, een koppel uit Wales, een compleet geschifte Ausrtalische surfer, een Londonse advocate en ik. Bij het eten, dat overigens verrukkelijk was, werd de nodige rijstwijn geserveerd... Een eerste fles, een tweede en jawel ook een derde! Maar toen was het al wel later op de avond. Er werd muziek opgezet en langzamerhand trokken al de toeristen uit de naburige huizen naar onze hut. Het werd een gezellige avond met babbels met mensen uit de hele wereld en luide Vietnamese pop op de achtergrond!

De dag erna verliep wonderwel zonder hoofdpijn, dat had zelf ik niet durven dromen. Waarschijnlijk door de gezonde berglucht, want we sliepen wel op 2000m boven de zeespiegel. De wandeling van de tweede dag verliep door een bamboe woud. Een prachtig zicht, heel erg woest en groen! Jammer genoeg had het die avond ook geregend, waardoor ons pad erg modderig was en soms meer weg had van een glijbaan.
Ik heb in die twee dagen nog nooit zo hard gezweet! Het lijkt er niet zo warm, vanwege een zachte bries, maar je wandelt er wel in 30° op 2000 meter hoogte in een erg vochtig klimaat. Helemaal nat van het zweet was ik.
Terug aangekomen in Sa Pa was er nog even tijd voor toeristisch shoppen en 's avonds was het weer de trein op.
Ik moest al mee met het busje van 6 uur en ik kwam er vrij snel achter waarom dat was!
Ik had namelijk nog geen echt ticket! Wel een tegoedbon voor een ticket, maar nog geen ticket. La Qua station is een heksenketel en niemand kan je vertellen waar je nu eigenlijk naar toe moet met je bon. Maar na een half uur vind ik dan eindelijk een kerel die mijn bon wil ruilen voor een ticket... maar wel voor de trein van tien uur!
Ik heb nog even geprotesteerd, maar er zat niets anders op dan 4 uur te zitten wachten. Gelukkig had ik nog altijd mijn boek, De gebroeders Karamazov, zit nog altijd niet op de helft!

Ondertussen is het hier mijn laatste avond in Hanoi, het voelt raar, maar het is een mooie tijd geweest. Vandaag alle bazen gaan bedanken door ze mee te nemen op een etentje. Deze keer geen bier op de nuchtere maag, maar wodka... Het moet niet zotter worden hoor. Het werd een gezellige boel zoals je wel kan raden, des te meer omdat er nog een groep bekende bij kwam zitten, met nog een fles...
Ook heerlijk gegeten overigens en dat voor geen geld! Ik heb 7 mensen mee uit eten en drinken genomen voor net geen 40 euro, dat is toch meer dan netjes nietwaar?

Morgenavond het vliegtuig op en de dag erna ben ik weer thuis, eindelijk de tijd om echt goed te starten met schrijven. Want dat was toch maar moeilijk in Hanoi!

Nog een leuke vondst van Lotte als afsluiter, het motto van elke Haioner "ik maak lawaai dus ik besta...". Het is echt op bijna iedereen van toepassing die ik hier ben tegengekomen, enkele uitzonderigen daar gelaten. Hai deelt mijn hekel aan getoeter...

Iedereen bedankt voor het lezen, ik heb geen idee wie dit allemaal leest en gaat lezen maar dat maakt het schrijven des te boeiender. Bedankt!...

en oja

-wordt vervolgd-