Mijn trip naar Sapa was erg bijzonder!
Het begon al met de weg er naar toe, een slaaptrein met een voorhistorische locomotief! Omdat ik zo laat had geboekt was er niets anders dan een hard sleeper over. En die is zoals de naam het zegt, hard... erg hard op den duur. De coupétjes bestonden uit twee stapelbedden van 3 hoog. Ik sliep net onder het plafond, niet de comfortabelste plek, want je zit erg dicht bij het plafond en het is er nog warmer dan beneden. Mijn coupé genoten waren een Vietnamees gezin, ouders met een zoon en een baby (!) en een Europees koppel dat het allemaal maar niets vond. De baby begon, hoe kon het ook anders, net te wenen op het moment dat ik net in slaap aan het vallen was. Mijn eerste nacht op een Vietnamese nachttrein was er een zonder al te veel slaap kan ik je vertellen. Al vond ik het geheel wel geweldig, het heeft zoiets romantisch avontuurlijk zo'n oude volle nachtrein die met een snelheid van hoogstens 40 per uur door het donkere landschap rolt.
Aangekomen in La Qua rond een uur of vijf staat er nog een busreis op het menu, zo'n kleine minibus vol met chagrijnige toersiten die te weinig hebben geslapen. Het uitzicht is nochthans geweldig! Prachtige groene bergen en in de verte de eerste rijstterassen. Na al het platte grauwe, was het echt genieten van al die heuvels! Omdat het zo vroeg was hing er een prachtige nevel in de dalen, een prachtig zicht.
Sa Pa zelf is een klein stadje dat leeft op het toerisme, niet echt bijzonder, al ligt het natuurlijk wel in een prachige omgeving. Sa Pa ligt in een dal en is omgeven door hoge groene bergen, het lijkt een beetje op Zwitserse dalen qua hoogte dan maar de begroeing is natuurlijk helemaal anders. Volgens toeristen in mijn groep deed het hen aan Nepal denken, maar daar ben ik zelf nog niet geweest. Na een ontbijt werden we in kleine groepen verdeeld en kreeg iedereen een gids en een bende lokale dametjes die je meteen van alles probeerde te verkopen. De wandeling van zaterdag ging op en neer door de prachtige rijstvelden en kronkelde vervolgens langs het riviertje in het dal. Na een dag wandelen kwamen we aan in ons guesthouse. Ik had een gewoon huisje verwacht, een echte home stay. Maar het werd een groot huis in beton met op de tweede verdieping allemaal dunne matrasjes onder klamboes. Wel gezellig hoor en er woonde ook effectief een Vietnamees gezin... Maar het was allemaal wat luxueuser dan ik had gedacht! Na nog een lekkere zwempartij in de rivier is het tijd voor ons diner. Onze groep bestaat nog maar uit 5 leden, een koppel uit Wales, een compleet geschifte Ausrtalische surfer, een Londonse advocate en ik. Bij het eten, dat overigens verrukkelijk was, werd de nodige rijstwijn geserveerd... Een eerste fles, een tweede en jawel ook een derde! Maar toen was het al wel later op de avond. Er werd muziek opgezet en langzamerhand trokken al de toeristen uit de naburige huizen naar onze hut. Het werd een gezellige avond met babbels met mensen uit de hele wereld en luide Vietnamese pop op de achtergrond!
De dag erna verliep wonderwel zonder hoofdpijn, dat had zelf ik niet durven dromen. Waarschijnlijk door de gezonde berglucht, want we sliepen wel op 2000m boven de zeespiegel. De wandeling van de tweede dag verliep door een bamboe woud. Een prachtig zicht, heel erg woest en groen! Jammer genoeg had het die avond ook geregend, waardoor ons pad erg modderig was en soms meer weg had van een glijbaan.
Ik heb in die twee dagen nog nooit zo hard gezweet! Het lijkt er niet zo warm, vanwege een zachte bries, maar je wandelt er wel in 30° op 2000 meter hoogte in een erg vochtig klimaat. Helemaal nat van het zweet was ik.
Terug aangekomen in Sa Pa was er nog even tijd voor toeristisch shoppen en 's avonds was het weer de trein op.
Ik moest al mee met het busje van 6 uur en ik kwam er vrij snel achter waarom dat was!
Ik had namelijk nog geen echt ticket! Wel een tegoedbon voor een ticket, maar nog geen ticket. La Qua station is een heksenketel en niemand kan je vertellen waar je nu eigenlijk naar toe moet met je bon. Maar na een half uur vind ik dan eindelijk een kerel die mijn bon wil ruilen voor een ticket... maar wel voor de trein van tien uur!
Ik heb nog even geprotesteerd, maar er zat niets anders op dan 4 uur te zitten wachten. Gelukkig had ik nog altijd mijn boek, De gebroeders Karamazov, zit nog altijd niet op de helft!
Ondertussen is het hier mijn laatste avond in Hanoi, het voelt raar, maar het is een mooie tijd geweest. Vandaag alle bazen gaan bedanken door ze mee te nemen op een etentje. Deze keer geen bier op de nuchtere maag, maar wodka... Het moet niet zotter worden hoor. Het werd een gezellige boel zoals je wel kan raden, des te meer omdat er nog een groep bekende bij kwam zitten, met nog een fles...
Ook heerlijk gegeten overigens en dat voor geen geld! Ik heb 7 mensen mee uit eten en drinken genomen voor net geen 40 euro, dat is toch meer dan netjes nietwaar?
Morgenavond het vliegtuig op en de dag erna ben ik weer thuis, eindelijk de tijd om echt goed te starten met schrijven. Want dat was toch maar moeilijk in Hanoi!
Nog een leuke vondst van Lotte als afsluiter, het motto van elke Haioner "ik maak lawaai dus ik besta...". Het is echt op bijna iedereen van toepassing die ik hier ben tegengekomen, enkele uitzonderigen daar gelaten. Hai deelt mijn hekel aan getoeter...
Iedereen bedankt voor het lezen, ik heb geen idee wie dit allemaal leest en gaat lezen maar dat maakt het schrijven des te boeiender. Bedankt!...
en oja
-wordt vervolgd-
dinsdag 28 juli 2009
vrijdag 24 juli 2009
Sa Pa
Zo!
Mooie beelden niet waar? Daar ga ik dit weekend dus naar toe. De streek heet Sapa en ligt in het hoge Noorden van Vietnam tegen de Chinese grens aan. Als je Sapa googled op afbeeldingen zijn dit een van de eerste 2 beelden die je te zien krijgt. Ik hoor hier van iedereen, zowel toeristen als echte VN'ers, dat Sapa echt heel erg mooi is. Redenen genoeg dus om mijn laatste weekend daar door te brengen. Ik vertrek vanavond met de nachttrein, had me voorgenomen om het lekker te luxe te doen op mijn laatste trip en te kiezen voor een zachte slaapplek, maar die waren allemaal al volgeboekt... Dat wordt vanavond dus slapen op een hard sleeper in een stapelbed van 4 hoog! Het was dat of een luxe coupé en dat vond ik ook weer zo overdreven. Voor de weg terug is het een ander verhaal, dan is de trein helemaal volgeboekt en wordt het dus de bus! Een gewone touringbus, een gewone Vietnamese touringbus, en dat door de Vietnamese bergen... Deze keer toch maar een pilletje tegen wagenziekte nemen, al was het maar om beter te kunnen slapen.
Ik kijk echt uit naar de bergen, als ik naar de plaatjes kijk en verhalen hoor moet het daar echt prachtig zijn...
Zij die me de voorbije dagen hebben proberen te bellen op mijn Vietnamees nummer hebben waarschijnlijk een Vietnamese dame aan de lijn gekregen. Het kaartje dat Hai voor me had geregeld was geldig tot de 18e... juli!
Niet zo handig dus, maar ik ga vandaag nog op zoek naar een nieuwe sim kaart. Ik weet niet hoe het bereik is in Sapa, maar toch. Ik voel me hier toch iets 'veiliger' wanneer ik de mogelijkheid heb om Hai of m'n hostel te bellen. Zeker wanneer ik bijvoorbeeld om 5 uur 's ochtend hier in Hanoi aankom...
Voor de mensen die graag willen weten waar Sapa ligt: Sapa ligt in het Noord Westen van Vietnam, de streek strekt zich uit rond de hoogste berg van Vietnam, Fan Si Pan. De Fan Si Pan bevindt zich zo'n 3134 meter boven de zeespiegel. Doordat het er zo bergachtig is doen de mensen er aan terrasbouw, wat zorgt voor het karakteristieke beeld.
Mooie vooruitzichten dus,
nu nog hopen op redelijk weer, ze verwachten regen, maar ook zon! Maar wel meer regen dan zon...
Vanavond ben ik in ieder geval weer op weg naar nieuw avontuur, waarschijnlijk het laatste hier in Vietnam.
Tot over een paar dagen,
maandag 20 juli 2009
Observaties
Vandaag was het weer openbare geldverbranding
overal kleine vuurtjes met dikke witte rook. Geld verbranden in de hoop dat het je meer geld gaat opbrengen...
Ik blijf het vreemd vinden, maar de mensen hier zien het als een investering.
Ik vroeg mij af of Hanoi sloppenwijken kent. Het antwoord is me nog niet helemaal duidelijk. Er zijn duidelijk mooiere wijken, zoals de mijne, maar er zijn ook grote flatgebouwen die mij als Westerling chiquer aandoen. Terwijl de buurt waar ik woon nu juist het chique deel van Hanoi is. Het viel me trouwens op dat op vele gebouwen nog kleine hutjes of tentjes staan. De sloppenwijken van Hanoi bevinden zich dus op de daken! Ik vraag mij soms af hoe de mensen er op geraken, laat staan al die materialen. Ik heb getracht een paar van die hutjes vast te leggen op de digitale gevoelige plaat, maar ik weet niet hoe duidelijk gaat zijn. Ik heb ook de bouw van een extra verdieping gefilmd, het lassen zag er prachtig uit in het donker.
Hai’s huis stond duidelijk in een armere wijk, maar toch was zijn huis erg groot vergeleken met de huizen hier. Het stond wel net naast een spoorlijn... dat zal ook wel iets aan de prijs doen, maar toch.
Ik dacht dat het onmogelijk zou zijn om hier aan sommige zaken te geraken. Maar niets is minder waar, ik denk dat je in Hanoi zo ongeveer alles kan vinden dat je zou willen. Behalve dan bruin brood, lekkere kaas en muesli... Maar op vlak van elektronica kan je hier dezelfde zaken vinden als bij ons. Het grappige is wel dat je er ook evenveel voor moet betalen! Op luxe goederen moet je hier 200% btw betalen... dat is nog eens wat anders dan bij ons hé!
Dat maakt dat een kleine auto als snel 15 000 euro gaat kosten en dat iPods even duur zijn als bij ons. Verschrikkelijk duur dus voor de gewone Vietnamees. En toch zie je hier soms Porches rijden, of Mercedesssen... Er zijn dus wel degelijk rijken in Hanoi. Maar Hai zei het zo mooi, je kan in Vietnam niet op een legitieme manier rijk worden. Het systeem laat dat niet toe, wie rijk is, is dat dus geworden door achterdeurtjes...
Mensen werken hier trouwens 7 dagen op 7 en dat vele uren na elkaar. Ik dacht dat er wel ergens een rustdag zou zijn, maar die is er dus niet. Hanoi is 7 dagen op 7 en pakweg 18 uren per dag een bruisende stad. Die overige 6 uren slapen ze om de volgende dag vol frisse moed weer aan de dag te beginnen. Ik heb echt bewondering voor de mensen hier.
Nog een grappig beeld dat je hier vaak kan zien is het openbaar luizen. Tenminste dat is wat ik denk dat ze aan het doen zijn. Wanneer de uitbaters van kraampjes even niets te doen hebben zitten ze met pincetten in elkaars haar te friemelen. Echt een grappig beeld. Door het zo in het openbaar te doen moet ik telkens aan vlooiende aapjes denken. Er straal trouwens dezelfde liefde en tederheid van af. Het is echt een teken van liefde en gebeurt met veel zorg.
Ik was de voorbije dagen wat ziekjes. Denk dat het door de temperatuurverschillen komt, het was hier de voorbij dagen erg warm. En dan ga je toch al snel van 40° naar 18° bij binnen en buiten gaan. Maar de vriendin van Hai is langs geweest, een toekomstige dokter. Ze voelde wat aan m’n keel en kwam terug met een hele berg pillen! Die heb ik ondertussen gegoogled... Er is een strip antibiotica bij en pijnstillers en een koortswerend middel.
Hai schreef me een soep voor!
Die heeft een medewerkster van het Hostel hier daarjuist voor me gemaakt. Dikke witte rijstkorrels gekookt in water met veel pijpajuin. De rijst werd niet afgegoten waardoor er dikke korrels ontstonden. Erg lekker in ieder geval, hoop dat ik inderdaad weer snel helemaal beter ben!
tot snel
overal kleine vuurtjes met dikke witte rook. Geld verbranden in de hoop dat het je meer geld gaat opbrengen...
Ik blijf het vreemd vinden, maar de mensen hier zien het als een investering.
Ik vroeg mij af of Hanoi sloppenwijken kent. Het antwoord is me nog niet helemaal duidelijk. Er zijn duidelijk mooiere wijken, zoals de mijne, maar er zijn ook grote flatgebouwen die mij als Westerling chiquer aandoen. Terwijl de buurt waar ik woon nu juist het chique deel van Hanoi is. Het viel me trouwens op dat op vele gebouwen nog kleine hutjes of tentjes staan. De sloppenwijken van Hanoi bevinden zich dus op de daken! Ik vraag mij soms af hoe de mensen er op geraken, laat staan al die materialen. Ik heb getracht een paar van die hutjes vast te leggen op de digitale gevoelige plaat, maar ik weet niet hoe duidelijk gaat zijn. Ik heb ook de bouw van een extra verdieping gefilmd, het lassen zag er prachtig uit in het donker.
Hai’s huis stond duidelijk in een armere wijk, maar toch was zijn huis erg groot vergeleken met de huizen hier. Het stond wel net naast een spoorlijn... dat zal ook wel iets aan de prijs doen, maar toch.
Ik dacht dat het onmogelijk zou zijn om hier aan sommige zaken te geraken. Maar niets is minder waar, ik denk dat je in Hanoi zo ongeveer alles kan vinden dat je zou willen. Behalve dan bruin brood, lekkere kaas en muesli... Maar op vlak van elektronica kan je hier dezelfde zaken vinden als bij ons. Het grappige is wel dat je er ook evenveel voor moet betalen! Op luxe goederen moet je hier 200% btw betalen... dat is nog eens wat anders dan bij ons hé!
Dat maakt dat een kleine auto als snel 15 000 euro gaat kosten en dat iPods even duur zijn als bij ons. Verschrikkelijk duur dus voor de gewone Vietnamees. En toch zie je hier soms Porches rijden, of Mercedesssen... Er zijn dus wel degelijk rijken in Hanoi. Maar Hai zei het zo mooi, je kan in Vietnam niet op een legitieme manier rijk worden. Het systeem laat dat niet toe, wie rijk is, is dat dus geworden door achterdeurtjes...
Mensen werken hier trouwens 7 dagen op 7 en dat vele uren na elkaar. Ik dacht dat er wel ergens een rustdag zou zijn, maar die is er dus niet. Hanoi is 7 dagen op 7 en pakweg 18 uren per dag een bruisende stad. Die overige 6 uren slapen ze om de volgende dag vol frisse moed weer aan de dag te beginnen. Ik heb echt bewondering voor de mensen hier.
Nog een grappig beeld dat je hier vaak kan zien is het openbaar luizen. Tenminste dat is wat ik denk dat ze aan het doen zijn. Wanneer de uitbaters van kraampjes even niets te doen hebben zitten ze met pincetten in elkaars haar te friemelen. Echt een grappig beeld. Door het zo in het openbaar te doen moet ik telkens aan vlooiende aapjes denken. Er straal trouwens dezelfde liefde en tederheid van af. Het is echt een teken van liefde en gebeurt met veel zorg.
Ik was de voorbije dagen wat ziekjes. Denk dat het door de temperatuurverschillen komt, het was hier de voorbij dagen erg warm. En dan ga je toch al snel van 40° naar 18° bij binnen en buiten gaan. Maar de vriendin van Hai is langs geweest, een toekomstige dokter. Ze voelde wat aan m’n keel en kwam terug met een hele berg pillen! Die heb ik ondertussen gegoogled... Er is een strip antibiotica bij en pijnstillers en een koortswerend middel.
Hai schreef me een soep voor!
Die heeft een medewerkster van het Hostel hier daarjuist voor me gemaakt. Dikke witte rijstkorrels gekookt in water met veel pijpajuin. De rijst werd niet afgegoten waardoor er dikke korrels ontstonden. Erg lekker in ieder geval, hoop dat ik inderdaad weer snel helemaal beter ben!
tot snel
Verjaardag Hai
Ik was zondag op het verjaardagsfeest van Hai uitgenodigd. Moest er al om tien uur zijn, dat was omdat zijn grootvader er ook zou zijn en die woont in een andere stad. Hai woont helemaal aan de andere kant van de stad, in de buitenwijken van Hanoi. Hij had me op een briefje geschreven waar ik moest uitstappen. Gelukkig had ik een bereidwillige kaartjesknipper die me wilde helpen.
Ik werd heel hartelijk ontvangen, aan iedereen voorgesteld en toen op een stoel tussen de mannen neergezet. Hai's opa sprak nog een beetje Frans, maar die lessen waren geleden van tijdens de Franse bezetting. Voor een man van 82 klonk het allemaal nog geweldig. Een bijzonder fitte man trouwens, met nog een heel jonge huid. Hij sprak voornamelijk over de oorlog, dat VN altijd bezet was en dat in zijn tijd iedereen militair was. Dat vertelde hij me allemaal terwijl al knijpend in m'n bovenbeen en knie.
Niet lang daarna werden me de traditionele VN hoeden overhandigd, gemaakt van kokosnootboom bladeren. Heel fragiel dus en heel erg mooi.
Daarna kwam het eten, de hele vloer van de living was gevuld met schaaltjes rondom twee grote ketels met een vuurtje onder. Daarin zat een soort soep, een sterkte bouillon op basis van vis, look (veel look), gember en nog wat groenten. Al het lekkers in de schaaltjes kon je dus gaar laten worden. Hai had me al gewaarschuwd dat ik goed moest eten, dus dat heb ik maar gedaan. Ik kreeg van alles aangeboden en moest van alles proeven. Ik kreeg een heel bord op scampi lijkende garnalen voor me dat ik helemaal hoorde te verorberen. Oja, dit hele gebeuren vond dus al zittend in kleermakerszit plaats. Een hele familie al zittend op de grond, dicht bij elkaar, het zorgt echt wel voor een bijzondere sfeer! En ik ondertussen maar eten, want ik moest echt wel laten zien dat ik het lekker vond.
Telkens wanneer mijn kommetje bijna leeg was kwam er weer een nieuwe schep, geserveerd met zo'n glimlach van je dacht toch niet dat je al klaar was?
Ondertussen werd er in mijn kuiten geknepen en goedkeurend gelachen... 'of ik veel fietste? bwah, dat valt wel mee, maar ik woon nu op 8 ste verdieping dus ik doe wel wat trappen op een dag...'
Dat is allemaal best vreemd hoor, al dat geklop en gevoel. Ik ben dat echt niet gewend, maar dat kun je natuurlijk niet echt laten merken. Ik wil Hai's familie zeker niet affronteren door ineens te bevriezen als je zo plotseling wordt betast... maar het is soms wel even van... ow, okee dan.
Het eten werd natuurlijk weer begeleid door het nodige Hanoi bier. Deze keer echt op een nuchtere maag, want ik had me een beetje overslapen en was dus meteen op een bus gesprongen. Maar het viel gelukkig wel goed, na het eten werd afgeruimd en gingen de mannen een beetje dutten. Daar zat ik dan, met een slaperige Hai en de rest van de vrouwelijke familie. Dat vond ik wel een goed moment om de foto's te laten zien die ik mee had, konden ze ook een stukje van mijn familie zien.
Daarna was het tijd voor fruit, bananen en Tjsoom Tsjoom...
Erg lekker, al was mijn hongergevoel van die ochtend echt al wel even verdwenen.
Het was binnen te donker om foto's te maken met mijn toestelletje, maar ik heb wel wat kunnen filmen. Krijg je toch een beetje een beeld van hoe een VN huis eruit ziet van binnen.
Bij het afscheid moest er nog een foto worden gemaakt van Jan die de man des huizes een hand gaf. Net zoals staatshoofden stond ik daar minutenlang een hand te schudden tot de fotograag het juiste knopje vond... Handen geven is hier trouwens een vermoeide kwestie, je moet echt stevig de hand drukken en dit gedurende de hele introductie. Een slap handje is echt uit den boze, dan kan je beter helemaal geen had geven. Maar daar sta je dan en maar knijpen en knijpen en hopen dat je hand niet in een kramp schiet.
Ik werd heel hartelijk ontvangen, aan iedereen voorgesteld en toen op een stoel tussen de mannen neergezet. Hai's opa sprak nog een beetje Frans, maar die lessen waren geleden van tijdens de Franse bezetting. Voor een man van 82 klonk het allemaal nog geweldig. Een bijzonder fitte man trouwens, met nog een heel jonge huid. Hij sprak voornamelijk over de oorlog, dat VN altijd bezet was en dat in zijn tijd iedereen militair was. Dat vertelde hij me allemaal terwijl al knijpend in m'n bovenbeen en knie.
Niet lang daarna werden me de traditionele VN hoeden overhandigd, gemaakt van kokosnootboom bladeren. Heel fragiel dus en heel erg mooi.
Daarna kwam het eten, de hele vloer van de living was gevuld met schaaltjes rondom twee grote ketels met een vuurtje onder. Daarin zat een soort soep, een sterkte bouillon op basis van vis, look (veel look), gember en nog wat groenten. Al het lekkers in de schaaltjes kon je dus gaar laten worden. Hai had me al gewaarschuwd dat ik goed moest eten, dus dat heb ik maar gedaan. Ik kreeg van alles aangeboden en moest van alles proeven. Ik kreeg een heel bord op scampi lijkende garnalen voor me dat ik helemaal hoorde te verorberen. Oja, dit hele gebeuren vond dus al zittend in kleermakerszit plaats. Een hele familie al zittend op de grond, dicht bij elkaar, het zorgt echt wel voor een bijzondere sfeer! En ik ondertussen maar eten, want ik moest echt wel laten zien dat ik het lekker vond.
Telkens wanneer mijn kommetje bijna leeg was kwam er weer een nieuwe schep, geserveerd met zo'n glimlach van je dacht toch niet dat je al klaar was?
Ondertussen werd er in mijn kuiten geknepen en goedkeurend gelachen... 'of ik veel fietste? bwah, dat valt wel mee, maar ik woon nu op 8 ste verdieping dus ik doe wel wat trappen op een dag...'
Dat is allemaal best vreemd hoor, al dat geklop en gevoel. Ik ben dat echt niet gewend, maar dat kun je natuurlijk niet echt laten merken. Ik wil Hai's familie zeker niet affronteren door ineens te bevriezen als je zo plotseling wordt betast... maar het is soms wel even van... ow, okee dan.
Het eten werd natuurlijk weer begeleid door het nodige Hanoi bier. Deze keer echt op een nuchtere maag, want ik had me een beetje overslapen en was dus meteen op een bus gesprongen. Maar het viel gelukkig wel goed, na het eten werd afgeruimd en gingen de mannen een beetje dutten. Daar zat ik dan, met een slaperige Hai en de rest van de vrouwelijke familie. Dat vond ik wel een goed moment om de foto's te laten zien die ik mee had, konden ze ook een stukje van mijn familie zien.
Daarna was het tijd voor fruit, bananen en Tjsoom Tsjoom...
Erg lekker, al was mijn hongergevoel van die ochtend echt al wel even verdwenen.
Het was binnen te donker om foto's te maken met mijn toestelletje, maar ik heb wel wat kunnen filmen. Krijg je toch een beetje een beeld van hoe een VN huis eruit ziet van binnen.
Bij het afscheid moest er nog een foto worden gemaakt van Jan die de man des huizes een hand gaf. Net zoals staatshoofden stond ik daar minutenlang een hand te schudden tot de fotograag het juiste knopje vond... Handen geven is hier trouwens een vermoeide kwestie, je moet echt stevig de hand drukken en dit gedurende de hele introductie. Een slap handje is echt uit den boze, dan kan je beter helemaal geen had geven. Maar daar sta je dan en maar knijpen en knijpen en hopen dat je hand niet in een kramp schiet.
vrijdag 17 juli 2009
Receptie naar aanleiding van ...
Ik ben juist terug van het feestje ter ere van de ‘National day of the kingdom of Belgium’. Een feestje in een prachtige ruimte, een van de Belgen die er waren merkte meteen op dat dit café vanwege de staat waarin het was nog niet lang kon bestaan. Volgens hem valt alles hier in elkaar na een maand of zes vanwege inferieure materialen die worden gebruikt. Het was in ieder geval erg grappig, er waren toch wel zeker 4 Belgen! En daar was ik er één van, de rest waren VN’ers met een of andere band met België. Ik heb gesproken met de Belgische ambassadeur en zijn secretaris. Een aardige man, maar wat een job. Hij moet op elk feestje aanwezig zijn en overal even vrolijk mee lachen. Nu ook waren er speciaal Belgisch getinte optredens, veel te luid en eerlijk gezegd niet echt mooi. Maar toch moeten zij vooraan staan en vrolijk lachen en klappen en dat zeker drie keer per week. Ik vind dat knap...
Ik heb afgesproken dat ik een van de dagen langs de ambassade ga voor een babbel over mijn ervaringen hier. Ik ben benieuwd wat ze willen weten, ik kan ze in ieder geval vertellen dat alles hier anders is dan ik had verwacht en dat niets loopt zoals je zou denken dat het loopt. Maar dat je tegelijkertijd aan dat alles relatief snel gewend geraakt.
Ben vrij lang aan de praat geweest met eene Davy, staf member van het Belgische defensie attaché. Een aardige nog jonge kerel (ik denk 35) die mijn liefde voor Belgische bieren deelde. Er is in Hanoi blijkbaar een importeur van Belgische bieren en die verzorgde de drank. Allemaal bier van kleine brouwerijen, dus geen Inbev gedoe! Zaken als Deus, Piraat, Augustijn, Magnette, Kasteelbieren, ... Heerlijk allemaal, ik voelde me bijna thuis!
Davy woont hier met zijn vrouw en kind en vertelde me dat het toch wel moeilijk was om hier echt te wonen. Dat het afdingen echt wel tegen begin te steken en dat de corruptie en valse beloften hier schering en inslag zijn. Hai had me daar ook al over verteld, dus ik was al op de hoogte. Daarbij zijn Europese importproducten hier heel erg duur, dus kan leven in Vietnam toch nog duur zijn. Ik eet hier elke avond op straat bij kleine kraampjes en betaal echt twee keer niets, maar ik begrijp dat dat na enige tijd ook begint te vervelen en je zoiets niet doet met een kleine van vier.
Alle dames waren prachtig gekleed, prachtige kleuren en een bonte mix van oud en traditioneel. De mannen proberen hier zich Westers te kleden, dus gewoon een saai hemd met broek en nette schoenen. Maar ik viel gelukkig niet te veel op in mijn T-shirt en nette broek. Mijn lengte en Belgisch uiterlijk daarentegen....
Ik had geschat dat ik 20 keer zou moeten uitleggen wat ik deed, maar ik kwam maar tot 12. Voor de rest was het een klassieke receptie zoals die zich bij ons ook voordoen.
Nog iets moois, de traditionele bamboe dans van Vietnam. Daarbij worden bamboe stokken op de maat van de muziek heen en weer bewogen. De bedoeling is dat je daarbij, opnieuw in de maat van de muziek, danst van de één in de andere open ruimte. Heel erg mooi als je het kan en de bron van hilarische taferelen bij zij die het nog niet helemaal snappen.
Het feestje was in ieder geval een bijzondere ervaring. Praten met ambassadeurs en Belgen in het buitenland was echt wel interessant. Ik vond ze bij tijde een beetje negatief, maar Davy zei meteen dat ik dat maar moest proberen te vergeten en enkel moest denken aan de mooie dingen in Vietnam. Al snap ik het wel, hij vertelde hier verhalen over bruggen die al instorten bij het bouwen vanwege de corruptie. Kwaliteit en toekomstvisie zijn woorden die hier nauwelijks betekenis hebben, het hier en nu is alles wat telt. Dus als je nu kan besparen op het bouwen van een brug doe je dat, ook al zorgt dit ervoor dat deze in plaats van 20 jaar er slechts een half jaar staat. Hetzelfde geldt voor de universiteit waar ik nu zit, overal bladert de verf af en in de hoeken staat schimmel en dat terwijl het gebouw er nog maar amper 8 jaar staat...
Ik begrijp dat je van deze mentaliteit op den duur een beetje gek wordt. Maar gelukkig heb je daar als toerist die hier maar amper vijf weken is niet zo veel last!
Ik heb afgesproken dat ik een van de dagen langs de ambassade ga voor een babbel over mijn ervaringen hier. Ik ben benieuwd wat ze willen weten, ik kan ze in ieder geval vertellen dat alles hier anders is dan ik had verwacht en dat niets loopt zoals je zou denken dat het loopt. Maar dat je tegelijkertijd aan dat alles relatief snel gewend geraakt.
Ben vrij lang aan de praat geweest met eene Davy, staf member van het Belgische defensie attaché. Een aardige nog jonge kerel (ik denk 35) die mijn liefde voor Belgische bieren deelde. Er is in Hanoi blijkbaar een importeur van Belgische bieren en die verzorgde de drank. Allemaal bier van kleine brouwerijen, dus geen Inbev gedoe! Zaken als Deus, Piraat, Augustijn, Magnette, Kasteelbieren, ... Heerlijk allemaal, ik voelde me bijna thuis!
Davy woont hier met zijn vrouw en kind en vertelde me dat het toch wel moeilijk was om hier echt te wonen. Dat het afdingen echt wel tegen begin te steken en dat de corruptie en valse beloften hier schering en inslag zijn. Hai had me daar ook al over verteld, dus ik was al op de hoogte. Daarbij zijn Europese importproducten hier heel erg duur, dus kan leven in Vietnam toch nog duur zijn. Ik eet hier elke avond op straat bij kleine kraampjes en betaal echt twee keer niets, maar ik begrijp dat dat na enige tijd ook begint te vervelen en je zoiets niet doet met een kleine van vier.
Alle dames waren prachtig gekleed, prachtige kleuren en een bonte mix van oud en traditioneel. De mannen proberen hier zich Westers te kleden, dus gewoon een saai hemd met broek en nette schoenen. Maar ik viel gelukkig niet te veel op in mijn T-shirt en nette broek. Mijn lengte en Belgisch uiterlijk daarentegen....
Ik had geschat dat ik 20 keer zou moeten uitleggen wat ik deed, maar ik kwam maar tot 12. Voor de rest was het een klassieke receptie zoals die zich bij ons ook voordoen.
Nog iets moois, de traditionele bamboe dans van Vietnam. Daarbij worden bamboe stokken op de maat van de muziek heen en weer bewogen. De bedoeling is dat je daarbij, opnieuw in de maat van de muziek, danst van de één in de andere open ruimte. Heel erg mooi als je het kan en de bron van hilarische taferelen bij zij die het nog niet helemaal snappen.
Het feestje was in ieder geval een bijzondere ervaring. Praten met ambassadeurs en Belgen in het buitenland was echt wel interessant. Ik vond ze bij tijde een beetje negatief, maar Davy zei meteen dat ik dat maar moest proberen te vergeten en enkel moest denken aan de mooie dingen in Vietnam. Al snap ik het wel, hij vertelde hier verhalen over bruggen die al instorten bij het bouwen vanwege de corruptie. Kwaliteit en toekomstvisie zijn woorden die hier nauwelijks betekenis hebben, het hier en nu is alles wat telt. Dus als je nu kan besparen op het bouwen van een brug doe je dat, ook al zorgt dit ervoor dat deze in plaats van 20 jaar er slechts een half jaar staat. Hetzelfde geldt voor de universiteit waar ik nu zit, overal bladert de verf af en in de hoeken staat schimmel en dat terwijl het gebouw er nog maar amper 8 jaar staat...
Ik begrijp dat je van deze mentaliteit op den duur een beetje gek wordt. Maar gelukkig heb je daar als toerist die hier maar amper vijf weken is niet zo veel last!
woensdag 15 juli 2009
Feestje naar aanleiding van de Nationale feestdag
Hai heeft me een uitnodiging geregeld voor een feestje naar aanleiding van Nationale feestdag van Belgie! De organisator is een organisatie die instaat voor de wetenschappelijke samenwerking tussen Belgie en Vietnam. Ik ben erg benieuwd wie ik daar allemaal tegenkom! De uitnodiging is heel officieel, maar er staat gelukkig niets van een dress code. Lekker eten en drinken wachten dus op mij vrijdag...
Ze beginnen al om 6 uur meteen na het werk en het is gelukkig in de buurt van waar ik verblijf.
Ik vind het trouwens wel grappig om juist in Hanoi een feestje te vieren op een dag die ik thuis nooit op die manier zou vieren.
Zondag is het trouwens alweer feest! Want dan is het de verjaardag van Hai. Daar ben ik 's middags uitgenodigd, al moet ik nog uitzoeken hoe ik daar moet geraken. Hai woont helemaal aan de andere kant van Hanoi. Ik weet dat hij aan een grote weg en aan de spoorweg woont, maar die weg is erg lang en ik weet niet waar ik exact moet afstappen. Ik zou natuurlijk een xe om kunnen nemen, maar aangezien ik de weg niet ken kan de man me ongeveer overal naar toe rijden ...
Dat moet ik dus nog even overleggen!
Hai's mam ging trouwens speciaal voor mij nog hapje met vis maken en rice rolls met vis. Rice rolls zijn een soort van loempias, maar dan gemaakt van rijstpapier. Lekker krokant dus.
Ik heb voor Hai een nieuwe portemonnee gekocht, had ik dat al gezegd? Zijn oude is versleten en hier staat in het groot Boss op. Omdat hij hier bij het voorstellen van iedereen hier zei, this is my boss... sindsdien pest ik hem met het feit dat hij zelf maar boss moet worden! En dan zegt Hai, no no Boss of the boss...
Een grapje dus als het ware.
Nog een van die dingen, de urinoirs in openbare plaatsen, cafes en musea staan hier op wat wij kinderhoogte zouden noemen. De eerste keer ging ik dus op zoek naar het volwassenmodel, maar dat ontbrak natuurlijk. Net zoals de spiegels is alles hier aangepast aan de Aziatische mens. Wat mij dus meteen deed denken aan de problemen die ontstaan wanneer een VN'er bij ons naar het toilet zou moeten. Hij zou op zijn tippen moeten gaan staan en zichzelf nooit kunnen bewonderen in onze spiegels...
Ik stel dus bij deze voor dat we in de Europese steden waar veel Aziatische toeristen komen, vanaf nu standaard kleine opstapjes installeren zodat Aziatische mannetjes zich niet langer gediscrimeerd moeten voelen wanneer zij gebruik willen maken van een Europese urinoirs.
Ze beginnen al om 6 uur meteen na het werk en het is gelukkig in de buurt van waar ik verblijf.
Ik vind het trouwens wel grappig om juist in Hanoi een feestje te vieren op een dag die ik thuis nooit op die manier zou vieren.
Zondag is het trouwens alweer feest! Want dan is het de verjaardag van Hai. Daar ben ik 's middags uitgenodigd, al moet ik nog uitzoeken hoe ik daar moet geraken. Hai woont helemaal aan de andere kant van Hanoi. Ik weet dat hij aan een grote weg en aan de spoorweg woont, maar die weg is erg lang en ik weet niet waar ik exact moet afstappen. Ik zou natuurlijk een xe om kunnen nemen, maar aangezien ik de weg niet ken kan de man me ongeveer overal naar toe rijden ...
Dat moet ik dus nog even overleggen!
Hai's mam ging trouwens speciaal voor mij nog hapje met vis maken en rice rolls met vis. Rice rolls zijn een soort van loempias, maar dan gemaakt van rijstpapier. Lekker krokant dus.
Ik heb voor Hai een nieuwe portemonnee gekocht, had ik dat al gezegd? Zijn oude is versleten en hier staat in het groot Boss op. Omdat hij hier bij het voorstellen van iedereen hier zei, this is my boss... sindsdien pest ik hem met het feit dat hij zelf maar boss moet worden! En dan zegt Hai, no no Boss of the boss...
Een grapje dus als het ware.
Nog een van die dingen, de urinoirs in openbare plaatsen, cafes en musea staan hier op wat wij kinderhoogte zouden noemen. De eerste keer ging ik dus op zoek naar het volwassenmodel, maar dat ontbrak natuurlijk. Net zoals de spiegels is alles hier aangepast aan de Aziatische mens. Wat mij dus meteen deed denken aan de problemen die ontstaan wanneer een VN'er bij ons naar het toilet zou moeten. Hij zou op zijn tippen moeten gaan staan en zichzelf nooit kunnen bewonderen in onze spiegels...
Ik stel dus bij deze voor dat we in de Europese steden waar veel Aziatische toeristen komen, vanaf nu standaard kleine opstapjes installeren zodat Aziatische mannetjes zich niet langer gediscrimeerd moeten voelen wanneer zij gebruik willen maken van een Europese urinoirs.
dinsdag 14 juli 2009
Hanen en zo meer
Een van de zaken die me 's ochtends al vroeg wakker maken, naast de Communistische redes, is een haan! Het beest kraait de hele ochtend aan een stuk door, ik vraag me af wanneer ze het dier in de soep gaan draaien. Al houden ze hier ook hanen voor andere doeleinden! Vietnamezen zijn dol op gokken, overal op straat zitten vrouwtjes waar je lotto billetjes kan kopen. Maar nog liever gokken ze op spannendere zaken zoals hanengevechten (of denk maar aan de Russische roulette scenes uit Deerhunter). De eerst keer schrok ik even, want ik dacht dat ik een rustig plekje in de schaduw had gevonden. Maar al snel was het duidelijk dat er van rust geen spraken zou zijn, luid geroep en mannen zwaaiend met biljetten. De hanen zagen er trouwens wel mooi uit, heel groot en trots.
Gisteren werd ik bijna onder geplast! Mannen plassen constant in het openbaar en niet alleen maar tegen bomen. Toen ik de eerste dag uit de luchthaven stapte om samen met Hai op zoek te gaan naar de juiste bus plaste er ook al iemand gewoon uit de bus, een vreemd gezicht. Maar goed, daar ben ik al wel aan gewend je loopt er gewoon even omheen. Maar deze keer ging het dus anders! Moeders laten hun kinderen hier op straat plassen, moeder zit daarbij op een stoel en neemt het kind op schoot en richt daarbij naar het midden van de straat. Pech voor de toevallige niet goed oplettende passant...
VN'ers zijn op dat vlak ook helemaal niet preuts. Ze zijn trouwens ook heel fysiek, waar wij in Belgie elk fysiek cointact met vreemden vermijden doen we er hier helemaal niet moeilijk om. Het is ook erg lastig hoor om in een volle bus tegen niemand aan te leunen. Maar je voelt echt een verschil, ook mensen die tegen je praten leggen gemakkelijk een hand op je schouder of knie. In het straatbeeld zie je ook veel meer mensen elkaar aanraken dan bij ons het geval is. Niet omhelzen, maar kleine klopjes hier en daar. Maar wel altijd bij iemand van hetzelfde geslacht, ik zag gisteren twee jongens bij elkaar op schoot zitten, de gewoonste zaak van de wereld, maar het zou nooit gebeuren met een jongen en een meisje.
Wat ook mooi om te zien is, zijn de busregels. Net zoals bij ons is het gewoonte om op te staan voor ouderen en zwangere vrouwen. Hier in VN gebeurt dat allemaal veel spontaner, er stappen ook veel meer mensen op en af de bus, dus het fenomeen doet zich ook vaker voor. In elke bus hangt er trouwens een groot bord met daarop tien regels. Ik kan ze niet lezen, maar ik ben zeker dat een van die regels zegt: sta op voor ouderen. Op de bus zijn mensen opnieuw ook veel fysieker, waar je er in Belgie voor zorgt om niet te veel tegen je buuurman op de bank te leunen, doet men daar hier absoluut niet moeilijk om. Als er mensen moeten uitstappen wordt je ook regelmatig vastgegrepen door mensen die bijna omvallen, vandaag nog stond ik plosteling hand in hand met een dame van zeker 70+! De bus stopte wat bruusk en dus greep ze de dichtsbijzijnde hand. Een grappig beeld trouwens want de dame in kwestie was erg klein en om mijn te nemen moest ze naar boven graaien...
Daarjuist terug van lunch, deze keer werden we uitgenodigd door de twee andere collega's op bureau. Op het menu stond 'bohn', een noodle soep op basis van slakken. Alweer een nieuw culinair avontuur dus! Ik ben thuis wel gewoon om slakken te eten met wat look en brood, maar dit was toch net even wat anders. Ik weet niet wat voor soort slakken het waren, maar ze waren anders dan thuis. Je moest er echt lang op kauwen, nog nooit zo'n taaie slakken gegeten. De soep was lekker pittig en je kreeg er de ondertussen bekende (munt)salade bij die je moet soppen in de soep. Verder ben ik er ook achter gekomen wat de rare gele stengels zijn die sommige mensen in hun soep dopen. Het zijn een soort gefrituurde wortsjes van mais. Erg veel smaak hebben ze niet, maar met wat soep zijn ze best lekker. De laatste dag is het mijn beurt om ze mee uit eten te nemen, ben me nog aan het bedenken wat ik ze dan voorschotel...
Tot snel
Gisteren werd ik bijna onder geplast! Mannen plassen constant in het openbaar en niet alleen maar tegen bomen. Toen ik de eerste dag uit de luchthaven stapte om samen met Hai op zoek te gaan naar de juiste bus plaste er ook al iemand gewoon uit de bus, een vreemd gezicht. Maar goed, daar ben ik al wel aan gewend je loopt er gewoon even omheen. Maar deze keer ging het dus anders! Moeders laten hun kinderen hier op straat plassen, moeder zit daarbij op een stoel en neemt het kind op schoot en richt daarbij naar het midden van de straat. Pech voor de toevallige niet goed oplettende passant...
VN'ers zijn op dat vlak ook helemaal niet preuts. Ze zijn trouwens ook heel fysiek, waar wij in Belgie elk fysiek cointact met vreemden vermijden doen we er hier helemaal niet moeilijk om. Het is ook erg lastig hoor om in een volle bus tegen niemand aan te leunen. Maar je voelt echt een verschil, ook mensen die tegen je praten leggen gemakkelijk een hand op je schouder of knie. In het straatbeeld zie je ook veel meer mensen elkaar aanraken dan bij ons het geval is. Niet omhelzen, maar kleine klopjes hier en daar. Maar wel altijd bij iemand van hetzelfde geslacht, ik zag gisteren twee jongens bij elkaar op schoot zitten, de gewoonste zaak van de wereld, maar het zou nooit gebeuren met een jongen en een meisje.
Wat ook mooi om te zien is, zijn de busregels. Net zoals bij ons is het gewoonte om op te staan voor ouderen en zwangere vrouwen. Hier in VN gebeurt dat allemaal veel spontaner, er stappen ook veel meer mensen op en af de bus, dus het fenomeen doet zich ook vaker voor. In elke bus hangt er trouwens een groot bord met daarop tien regels. Ik kan ze niet lezen, maar ik ben zeker dat een van die regels zegt: sta op voor ouderen. Op de bus zijn mensen opnieuw ook veel fysieker, waar je er in Belgie voor zorgt om niet te veel tegen je buuurman op de bank te leunen, doet men daar hier absoluut niet moeilijk om. Als er mensen moeten uitstappen wordt je ook regelmatig vastgegrepen door mensen die bijna omvallen, vandaag nog stond ik plosteling hand in hand met een dame van zeker 70+! De bus stopte wat bruusk en dus greep ze de dichtsbijzijnde hand. Een grappig beeld trouwens want de dame in kwestie was erg klein en om mijn te nemen moest ze naar boven graaien...
Daarjuist terug van lunch, deze keer werden we uitgenodigd door de twee andere collega's op bureau. Op het menu stond 'bohn', een noodle soep op basis van slakken. Alweer een nieuw culinair avontuur dus! Ik ben thuis wel gewoon om slakken te eten met wat look en brood, maar dit was toch net even wat anders. Ik weet niet wat voor soort slakken het waren, maar ze waren anders dan thuis. Je moest er echt lang op kauwen, nog nooit zo'n taaie slakken gegeten. De soep was lekker pittig en je kreeg er de ondertussen bekende (munt)salade bij die je moet soppen in de soep. Verder ben ik er ook achter gekomen wat de rare gele stengels zijn die sommige mensen in hun soep dopen. Het zijn een soort gefrituurde wortsjes van mais. Erg veel smaak hebben ze niet, maar met wat soep zijn ze best lekker. De laatste dag is het mijn beurt om ze mee uit eten te nemen, ben me nog aan het bedenken wat ik ze dan voorschotel...
Tot snel
maandag 13 juli 2009
Lunchen met professor Y en Mousson regen
Vandaag regent het al de hele dag dikke druppels in Hanoi. Mousson regen!
De straten staan blank, op sommige plaatsen zijn de plassen tot 15cm diep!
Niet zo handig met mijn schoenen, ik moet echt op zoek naar watersandalen...
Vanmiddag was ik samen met Hai uitgenodigd om samen met prof. Y te gaan lunchen. De soort van lunchen die je doet om de relaties soepel te houden. Omdat ik geen vlees eet werd er vis besteld. Het leuke in Vietnam is dat je zelf je vis mag gaan uitkiezen. Net zoals de kreeft bij ons, kan je hier je vis naar keuze komen aanwijzen. Hai koos voor een karper, een Ca Chep. Maar eerst werd er bier gedronken en werder er verse pindanoten geserveerd. Heel lekker allemaal, maar bier om 11.30h is mij iets aan de vroege kant, zeker gezien het feit dat ik niet echt goed ontbeten had. In Vietnam hoor je trouwens voor elke slok te klinken, je moet dus zo snel drinken als de snelste drinker, want die houdt elke keer zijn glas in de lucht. (de snelheid viel deze keer wel mee, dat was wel anders in Quang Tri) Na het aperitief werden er een soort spinazie steeltjes met heel veel knoflook geserveerd, opnieuw erg lekker. Naast ons stond de vis al te pruttelen in een grote pot op een klein gas vuurtje. De vis was zo groot dat we er volgens mij ook met vijf van hadden kunnen eten, maar ons gezelschap telde maar drie leden... De vis werd ook in zijn geheel geserveerd, inclusief alle ingewanden en de delen die ze bij ons voor je verwijderen. Hier worden alle ingewanden en het kuit aanzien als een lekkernij en dienen desgevolgens tenminste worden gedeeld met de gast. Ik heb vandaag dus alle delen van een vis gegeten die ik normaal gezien zou laten liggen! En eerlijkheid gebied mij te zeggen dat het best mee viel, op sommige stukjes diende je wat langer te kauwen of zat er een voor mij nieuwe smaak aan, maar dat viel allemaal best mee. Het is allemaal even wennen, maar je moet er toch door! Nee zeggen is er niet bij, het zou ongelofelijk onbeleefd zijn. Niet alleen door te weigeren, maar zeker om juist dat stukje te weigeren dat ze liever zelf wilden opeten.
Het restaurant was ook erg grappig. In feite is het een grote tegelen vloer met daarboven een golfplaten dak. Al je restjes, pinda schillen, graten, serviettes,... gooi je op de grond. Na het eten komt er een jonge kerel met een bezem en die veegt alles voor je weg. Zoals ik al schreef regent het hier enorm, de verschillende lekken in dak zorgde voor het nodige jolijt! Druppels in nekken of in de soep, je kan je er waarschijnljk wel iets bij voorstellen.
De pinten werder koel getapt, dat was ook weer eens iets anders dan bier met ijsblokjes!
Hai ligt hier naast me pitten op zijn bureaustoel. Ik voel me neit echt slaperig, maar ik denk niet dat ik nog zo productief ben als vanmorgen.
Vorige week heb ik nog een mooie vrucht gegeten. Ik kan er mijn mond toch niet over dichthouden. Ik denk dat het een drakenvrucht heet in het Nederlands, de Engels naam is in ieder geval Dragon Fruit. Het is een rode vrucht, in de vorm van een bloemknop, maar dan wel veel groter! De vrucht is zeker 25 cm groot. De binnenkant ziet eruit als watermeloen, maar was in mijn geval wit van kleur. Naar het schijnt heb je ook een roze variant, maar die heb ik nog neit gezien. De smaak viel wat tegen, de buitenkant ziet er bijzonder spectaculair uit, maar in feiten zat er verdacht weinig smaak aan. Het geheel ziet er wel prachtig uit: de fel rode buitenkant en de witte binnenkant met zwarte pitjes.
Vanavond zou hier de typhoon overtrekken die gisteren over Ha Long baai ging. Ik weet niet hoe hard het nog gaat waaien, gisteren was in ieder geval al stevig!
Hoorde dat het bij jullie ook zo'n mooi weer is?
Hier is het 32 graden, maar wel koude regen deze keer.
Tot snel
De straten staan blank, op sommige plaatsen zijn de plassen tot 15cm diep!
Niet zo handig met mijn schoenen, ik moet echt op zoek naar watersandalen...
Vanmiddag was ik samen met Hai uitgenodigd om samen met prof. Y te gaan lunchen. De soort van lunchen die je doet om de relaties soepel te houden. Omdat ik geen vlees eet werd er vis besteld. Het leuke in Vietnam is dat je zelf je vis mag gaan uitkiezen. Net zoals de kreeft bij ons, kan je hier je vis naar keuze komen aanwijzen. Hai koos voor een karper, een Ca Chep. Maar eerst werd er bier gedronken en werder er verse pindanoten geserveerd. Heel lekker allemaal, maar bier om 11.30h is mij iets aan de vroege kant, zeker gezien het feit dat ik niet echt goed ontbeten had. In Vietnam hoor je trouwens voor elke slok te klinken, je moet dus zo snel drinken als de snelste drinker, want die houdt elke keer zijn glas in de lucht. (de snelheid viel deze keer wel mee, dat was wel anders in Quang Tri) Na het aperitief werden er een soort spinazie steeltjes met heel veel knoflook geserveerd, opnieuw erg lekker. Naast ons stond de vis al te pruttelen in een grote pot op een klein gas vuurtje. De vis was zo groot dat we er volgens mij ook met vijf van hadden kunnen eten, maar ons gezelschap telde maar drie leden... De vis werd ook in zijn geheel geserveerd, inclusief alle ingewanden en de delen die ze bij ons voor je verwijderen. Hier worden alle ingewanden en het kuit aanzien als een lekkernij en dienen desgevolgens tenminste worden gedeeld met de gast. Ik heb vandaag dus alle delen van een vis gegeten die ik normaal gezien zou laten liggen! En eerlijkheid gebied mij te zeggen dat het best mee viel, op sommige stukjes diende je wat langer te kauwen of zat er een voor mij nieuwe smaak aan, maar dat viel allemaal best mee. Het is allemaal even wennen, maar je moet er toch door! Nee zeggen is er niet bij, het zou ongelofelijk onbeleefd zijn. Niet alleen door te weigeren, maar zeker om juist dat stukje te weigeren dat ze liever zelf wilden opeten.
Het restaurant was ook erg grappig. In feite is het een grote tegelen vloer met daarboven een golfplaten dak. Al je restjes, pinda schillen, graten, serviettes,... gooi je op de grond. Na het eten komt er een jonge kerel met een bezem en die veegt alles voor je weg. Zoals ik al schreef regent het hier enorm, de verschillende lekken in dak zorgde voor het nodige jolijt! Druppels in nekken of in de soep, je kan je er waarschijnljk wel iets bij voorstellen.
De pinten werder koel getapt, dat was ook weer eens iets anders dan bier met ijsblokjes!
Hai ligt hier naast me pitten op zijn bureaustoel. Ik voel me neit echt slaperig, maar ik denk niet dat ik nog zo productief ben als vanmorgen.
Vorige week heb ik nog een mooie vrucht gegeten. Ik kan er mijn mond toch niet over dichthouden. Ik denk dat het een drakenvrucht heet in het Nederlands, de Engels naam is in ieder geval Dragon Fruit. Het is een rode vrucht, in de vorm van een bloemknop, maar dan wel veel groter! De vrucht is zeker 25 cm groot. De binnenkant ziet eruit als watermeloen, maar was in mijn geval wit van kleur. Naar het schijnt heb je ook een roze variant, maar die heb ik nog neit gezien. De smaak viel wat tegen, de buitenkant ziet er bijzonder spectaculair uit, maar in feiten zat er verdacht weinig smaak aan. Het geheel ziet er wel prachtig uit: de fel rode buitenkant en de witte binnenkant met zwarte pitjes.
Vanavond zou hier de typhoon overtrekken die gisteren over Ha Long baai ging. Ik weet niet hoe hard het nog gaat waaien, gisteren was in ieder geval al stevig!
Hoorde dat het bij jullie ook zo'n mooi weer is?
Hier is het 32 graden, maar wel koude regen deze keer.
Tot snel
zondag 12 juli 2009
Ha Long sprookjes Baai
Ha Long Baai was ongelofelijk mooi. Een oase van pracht en rust...
Het eten was heerlijk, al moest ik me weer even aanpassen! Geen stokjes meer, maar mes en vork... En netjes eten, want ik zat met allemaal Westerlingen aan tafel. Erg verzorgd eten trouwens, lekkere vis, inktvisjes (verschillende soorten), rice rolls, veel groenten.
Mijn bezoek werd wel ernstig verkort door het Typhoon gevaar! De typhoon was voorspeld voor de namiddag, maar bleek toch al sneller ter plaatsen te zijn. Iedereen moest snel uit het gebied worden geëvacueerd! Niet eenvoudig, want ook de VN’ers hebben schoolvakantie en Ha Long is bij iedereen geliefd.
Ondertussen ben ik terug in Hanoi, waar er alweer een hevige tropische storm overtrekt. Hevige regen, wind en elke tien seconden bliksem. Er ontstaan weer vochtplekken op het plafond, maar voorlopig werkt het internet nog. : )
Onze gids heette Kenny trouwens... tenminste zo noemde hij zichzelf.
Het eten was heerlijk, al moest ik me weer even aanpassen! Geen stokjes meer, maar mes en vork... En netjes eten, want ik zat met allemaal Westerlingen aan tafel. Erg verzorgd eten trouwens, lekkere vis, inktvisjes (verschillende soorten), rice rolls, veel groenten.
Mijn bezoek werd wel ernstig verkort door het Typhoon gevaar! De typhoon was voorspeld voor de namiddag, maar bleek toch al sneller ter plaatsen te zijn. Iedereen moest snel uit het gebied worden geëvacueerd! Niet eenvoudig, want ook de VN’ers hebben schoolvakantie en Ha Long is bij iedereen geliefd.
Ondertussen ben ik terug in Hanoi, waar er alweer een hevige tropische storm overtrekt. Hevige regen, wind en elke tien seconden bliksem. Er ontstaan weer vochtplekken op het plafond, maar voorlopig werkt het internet nog. : )
Onze gids heette Kenny trouwens... tenminste zo noemde hij zichzelf.
donderdag 9 juli 2009
Fotootjes van Jan in het land van de oneindige rijstvelden
Hai heeft foto's gemaakt tijdens ons veldwerk in Quang Tri. Hier http://gallery.me.com/ginkgo.vof#100282 is een link naar enkele foto's van mij in Vinh Muc en de Citadel van Quang Tri. Ik heb uiteraard veel meer foto's, maar die kan ik jullie pas laten zien als ik terug ben. Foto's uploaden is hier echt een monniken werk... je hebt er meer geduld voor nodig dan ik kan opbrengen.
Ik zat daarjuist nog even te genieten van de laatste stralen zon en een heerlijke ijskoffie toen mijn rustmoment ruw werd versoord door een mobiele karaoke bar! Een box met een microfoon op wieltjes vooruit geduwd door een jonge kerel met een veel te grote zonnebril. Hoe verzin je het?...
Mijn schoenen trekken hier ook de aandacht, maar dan wel bij een heel specifieke club bewonderaars:
schoenmakers!
De zijkant is wat los en dat valt ze meteen op. Met superlijm willen ze het terug vast plakken, de prijs begint bij 3 dollar en eindigt bij 10 000 dong, voorlopig heb ik nee gezegd. Maar de volgende keer zeg ik net op tijd: oké!
Diezelfde truc heb ik daarjuist gebruikt bij het kopen van een cadeautje voor Hai's verjaardag. Zijn portefeuille is kapot, vandaar. De jongeman wilde eerst 350 000 dong hebben, maar ik bleef maar nee zeggen ... Op den duur wilde ik echt van hem af, maar hij bleef maar volgen en klagen dat hij zo'n honger had. Zijn prijs zakte tot 150 000 dong en dan heb ik maar toegegeven...
En nu ben ik dus de trotse bezitter van een echte valse leren Boss portefeuille! Tenminste tot dat het Hai zijn verjaardag is natuurlijk.
Top Gear heeft hier trouwens voor een echte rage gezorgd!
Vandaag zijn er alweer 2 kerels die een zelfde trip langs de kust willen maken. Deze vetrekken wel niet op scooters, maar op oude Amerikaanse motoren. Prachtige machines, of ze authentiek zijn weet ik niet, maar ze kostte ook maar 6 milj Dong! (240 euro!!!)
Al nippend van mijn koffie bleef een hond me aanstaren. Vraag me altijd af hoe VN'ers daar nu naar kijken... hmmm een lekkernij op pootjes of toch met enige vertedering?
Bij de rubriek vreemde lekkernijen zag ik vandaag nog een mooie!
Gebarbecuede kippen poten... : )
Ik zat daarjuist nog even te genieten van de laatste stralen zon en een heerlijke ijskoffie toen mijn rustmoment ruw werd versoord door een mobiele karaoke bar! Een box met een microfoon op wieltjes vooruit geduwd door een jonge kerel met een veel te grote zonnebril. Hoe verzin je het?...
Mijn schoenen trekken hier ook de aandacht, maar dan wel bij een heel specifieke club bewonderaars:
schoenmakers!
De zijkant is wat los en dat valt ze meteen op. Met superlijm willen ze het terug vast plakken, de prijs begint bij 3 dollar en eindigt bij 10 000 dong, voorlopig heb ik nee gezegd. Maar de volgende keer zeg ik net op tijd: oké!
Diezelfde truc heb ik daarjuist gebruikt bij het kopen van een cadeautje voor Hai's verjaardag. Zijn portefeuille is kapot, vandaar. De jongeman wilde eerst 350 000 dong hebben, maar ik bleef maar nee zeggen ... Op den duur wilde ik echt van hem af, maar hij bleef maar volgen en klagen dat hij zo'n honger had. Zijn prijs zakte tot 150 000 dong en dan heb ik maar toegegeven...
En nu ben ik dus de trotse bezitter van een echte valse leren Boss portefeuille! Tenminste tot dat het Hai zijn verjaardag is natuurlijk.
Top Gear heeft hier trouwens voor een echte rage gezorgd!
Vandaag zijn er alweer 2 kerels die een zelfde trip langs de kust willen maken. Deze vetrekken wel niet op scooters, maar op oude Amerikaanse motoren. Prachtige machines, of ze authentiek zijn weet ik niet, maar ze kostte ook maar 6 milj Dong! (240 euro!!!)
Al nippend van mijn koffie bleef een hond me aanstaren. Vraag me altijd af hoe VN'ers daar nu naar kijken... hmmm een lekkernij op pootjes of toch met enige vertedering?
Bij de rubriek vreemde lekkernijen zag ik vandaag nog een mooie!
Gebarbecuede kippen poten... : )
Restjes van de voorbije dagen volume II
Hai heeft foto's gemaakt tijdens ons veldwerk in Quang Tri. Hier http://gallery.me.com/ginkgo.vof#100282 is een link naar enkele foto's van mij in Vinh Muc en de Citadel van Quang Tri. Ik heb uiteraard veel meer foto's, maar die kan ik jullie pas laten zien als ik terug ben. Foto's uploaden is hier echt een monniken werk... je hebt er meer geduld voor nodig dan ik kan opbrengen.
Ik zat daarjuist nog even te genieten van de laatste stralen zon en een heerlijke ijskoffie toen mijn rustmoment ruw werd versoord door een mobiele karaoke bar! Een box met een microfoon op wieltjes vooruit geduwd door een jonge kerel met een veel te grote zonnebril. Hoe verzin je het?...
Mijn schoenen trekken hier ook de aandacht, maar dan wel bij een heel specifieke club bewonderaars:
schoenmakers!
De zijkant is wat los en dat valt ze meteen op. Met superlijm willen ze het terug vast plakken, de prijs begint bij 3 dollar en eindigt bij 10 000 dong, voorlopig heb ik nee gezegd. Maar de volgende keer zeg ik net op tijd: oké!
Diezelfde truc heb ik daarjuist gebruikt bij het kopen van een cadeautje voor Hai's verjaardag. Zijn portefeuille is kapot, vandaar. De jongeman wilde eerst 350 000 dong hebben, maar ik bleef maar nee zeggen ... Op den duur wilde ik echt van hem af, maar hij bleef maar volgen en klagen dat hij zo'n honger had. Zijn prijs zakte tot 150 000 dong en dan heb ik maar toegegeven...
En nu ben ik dus de trotse bezitter van een echte valse leren Boss portefeuille! Tenminste tot dat het Hai zijn verjaardag is natuurlijk.
Hai gaat nog proberen om me in contact te brengen met de mensen van de Belgische ambassade.
Kan ik nog eens wat Nederlands of Franse praten... Het eigenlijke doel is een uitnodiging in de wacht slepen voor de nationale feestdag!
Dan geven ze hier een grote receptie waarbij Hai ook is uitgenodigd. Lekker eten en drinken... Belgisch eten!
Hai is uitgenodigd omdat hij geld krijgt van het BTC (Belgian Technology Center), onderdeel van de Belgische ontwikkelingssamenwerking.
Het geld dat hij krijgt is dus deel van de 0,35% van BBP dat België over heeft voor ontwikkelingshulp.
Voelt ergens wel vreemd, al ben ik er van overtuigd dat het goed besteed is.
Vanmiddag mijn vaste toer gemaakt, eerst langs de lieve mevrouw met de lekkere koekjes, daarna genieten van een koffietje om te eindigen met een grote kom noedel soep. Ben er trouwens achter gekomen hoe je phô moet uitspreken, phfau met een doffe au.
Daarom begrepen ze me dus niet!
Van Hai ook nog geleerd hoe ik moet zeggen dat ik vegetariër ben, dus geen vlees eet, maar wel vis en schaaldieren...
een hele mond vol
Daarjuist een poging tot verbetering van Hai's paper gedaan. Jeetje, daar is nog werk aan. Hai's Engels is echt niet goed. Ik schrijf ook niet snel en goed Engels, maar Hai schrijft vooral ook fouten. Zinnen die geen zinnen zijn... soms weet ik echt niet wat hij wil zeggen
dus dat wordt nog spannend!
Heb in ieder geval al een introductie van anderhalf blad voor hem geschreven. Nog niet super van kwaliteit, maar de inhoud is volledig juist en belicht verschillende kanten van de CDM concept. Ben er wel tevreden over.
Vandaag weer de hele dag regen... da's nu al 3 dagen. Resultaat... geen wifi meer. Tenminste dat is wat Mai me wil laten geloven. Ik snap er niets van.
Al zou het me niet verbazen als het echt zo is, de bedrading ligt hier allemaal bloot en de draadjes zijn soms met wat plakband bij elkaar geplakt.
Mijn dak lekt ook door. Nog niet helemaal, maar er zijn al wel vochtplekken op het plafond. Er vallen nog geen druppels uit, maar als het nog een paar dagen zo door regent...
Ik zat daarjuist nog even te genieten van de laatste stralen zon en een heerlijke ijskoffie toen mijn rustmoment ruw werd versoord door een mobiele karaoke bar! Een box met een microfoon op wieltjes vooruit geduwd door een jonge kerel met een veel te grote zonnebril. Hoe verzin je het?...
Mijn schoenen trekken hier ook de aandacht, maar dan wel bij een heel specifieke club bewonderaars:
schoenmakers!
De zijkant is wat los en dat valt ze meteen op. Met superlijm willen ze het terug vast plakken, de prijs begint bij 3 dollar en eindigt bij 10 000 dong, voorlopig heb ik nee gezegd. Maar de volgende keer zeg ik net op tijd: oké!
Diezelfde truc heb ik daarjuist gebruikt bij het kopen van een cadeautje voor Hai's verjaardag. Zijn portefeuille is kapot, vandaar. De jongeman wilde eerst 350 000 dong hebben, maar ik bleef maar nee zeggen ... Op den duur wilde ik echt van hem af, maar hij bleef maar volgen en klagen dat hij zo'n honger had. Zijn prijs zakte tot 150 000 dong en dan heb ik maar toegegeven...
En nu ben ik dus de trotse bezitter van een echte valse leren Boss portefeuille! Tenminste tot dat het Hai zijn verjaardag is natuurlijk.
Hai gaat nog proberen om me in contact te brengen met de mensen van de Belgische ambassade.
Kan ik nog eens wat Nederlands of Franse praten... Het eigenlijke doel is een uitnodiging in de wacht slepen voor de nationale feestdag!
Dan geven ze hier een grote receptie waarbij Hai ook is uitgenodigd. Lekker eten en drinken... Belgisch eten!
Hai is uitgenodigd omdat hij geld krijgt van het BTC (Belgian Technology Center), onderdeel van de Belgische ontwikkelingssamenwerking.
Het geld dat hij krijgt is dus deel van de 0,35% van BBP dat België over heeft voor ontwikkelingshulp.
Voelt ergens wel vreemd, al ben ik er van overtuigd dat het goed besteed is.
Vanmiddag mijn vaste toer gemaakt, eerst langs de lieve mevrouw met de lekkere koekjes, daarna genieten van een koffietje om te eindigen met een grote kom noedel soep. Ben er trouwens achter gekomen hoe je phô moet uitspreken, phfau met een doffe au.
Daarom begrepen ze me dus niet!
Van Hai ook nog geleerd hoe ik moet zeggen dat ik vegetariër ben, dus geen vlees eet, maar wel vis en schaaldieren...
een hele mond vol
Daarjuist een poging tot verbetering van Hai's paper gedaan. Jeetje, daar is nog werk aan. Hai's Engels is echt niet goed. Ik schrijf ook niet snel en goed Engels, maar Hai schrijft vooral ook fouten. Zinnen die geen zinnen zijn... soms weet ik echt niet wat hij wil zeggen
dus dat wordt nog spannend!
Heb in ieder geval al een introductie van anderhalf blad voor hem geschreven. Nog niet super van kwaliteit, maar de inhoud is volledig juist en belicht verschillende kanten van de CDM concept. Ben er wel tevreden over.
Vandaag weer de hele dag regen... da's nu al 3 dagen. Resultaat... geen wifi meer. Tenminste dat is wat Mai me wil laten geloven. Ik snap er niets van.
Al zou het me niet verbazen als het echt zo is, de bedrading ligt hier allemaal bloot en de draadjes zijn soms met wat plakband bij elkaar geplakt.
Mijn dak lekt ook door. Nog niet helemaal, maar er zijn al wel vochtplekken op het plafond. Er vallen nog geen druppels uit, maar als het nog een paar dagen zo door regent...
Restjes van de voorbije dagen
Vandaag (eigenlijk dus gisteren) weer een nieuwe ontdekking in de Vietnamese fruitwereld gedaan dankzij de collega's op het werk.
De vrucht van deze week heet Tsjoum Tsjoum (voor in de mond uitspreken met een dalende intonatie). De schil ziet er een beetje uit als de bast van een wilde kastanje, met zo van die scherpe stekels. Al zijn deze stekels niet zo stevig als die van de kastanje en prikken ze je dus niet. De vrucht van binnen ziet er uit als die van de lychee, maar smaakt helemaal anders. Opnieuw heel lekker!
Ik had vorige week ook maar fruit mee naar het werk genomen, omdat de andere dat ook deden. Maar mijn mango was heel erg zuur, dus dat was niet zo een succes. Gisteren had ik koekjes meegenomen, dat viel beter in de smaak.
Vandaag waren er weer overal vuurtjes op straat, deze geen openbare vuilnisverbranding, maar de verbranding geld!
Het verbranden van biljetten doe je twee keer per maand, het zou geluk moeten brengen. Omdat de mensen natuurlijk niet het geld hebben om echt geld te verbranden kopen ze neppen papieren biljetten. Het liefste dollars natuurlijk!
Maar niet alleen worden er biljetten in brand gestoken, ook papieren huizen, auto's, brommers, ... alles wat een mens zich zou kunnen wensen.
Hai had me er al over verteld, maar het voor de eerste keer in het echt zien doet toch raar aan,
arme mensen die geld verbanden ?!
Nog een grapje waar ik zeker nog een foto van moet maken! Na het zien van de foetus kuikentjes lekkernij, liep ik vandaag voorbij een kraampje waar een rij oude cola blikjes stonden waarvan de bovenkant was afgesneden met daaruit stekende vogelpootjes!! Werkelijk een hilarisch gezicht.
Zo'n vreemde mix van beelden, cola blikjes en dan vogelpootjes.
Het deed me meteen denken aan de vogelpasteitjes van mevrouw Griezel.... Het zag er uit zoals ik het me altijd al had voorgesteld. (De griezels, R. Dahl)
Ik zou hier graag een schaakmaat vinden om de avonden mee te vullen. Maar hier spelen ze alleen maar Chinese schaak en dat zit toch wat anders in elkaar.
Daarbij willen ze hier alleen maar voor geld spelen, dus daar begin ik beter niet aan!
De schaakcomputer op de Air France vliegtuigen stelt trouwens niets voor... echt geen niveau, zelfs op het hoogste niveau speelde de computer bagger!
Misschien moet ik toch maar leren schaken op zijn Chinees... Ik vraag me af hoeveel het op elkaar lijkt, want zowel het bord als de stukken zien er volledig anders uit.
----
Vandaag mijn trip naar Ha Long Bay geboekt bij Mai. Ze heeft een prijsje voor me gemaakt...
Zaterdagochtend vertrekken, om 11 uur inschepen op een heus Vietnamees cruise schip, 's middag een vruchten lunch en 's avond sea food. Ondertussen grotten bezoeken en rondkijken. ' S avonds slapen op de boot en de volgende dag weer terug richting Ha Long city. Dat allemaal plus de bus terug kosten me 40 dollar. En van Mai krijg ik daar een gratis ontbijt bij zaterdag.
Ik ben al drie dagen aan het zagen over de afwezigheid van m'n internet... Ik denk dat het daar iets mee te maken heeft. : )
Ik was vandaag op zoek naar een zwembroek en naar de eerste souveniertjes. Maar het is nog knap moeilijk om echt leuke dingen te vinden; Want terugkomen met het eerste het beste toeristen foefje is natuurlijk niet de bedoeling. Morgen probeer ik wat verder van het toeristische deel af te wijken.
Ik was op zoek naar mooie parelmoeren dingetjes, maar het meeste is dof of al beschadigd. Maar ik heb nog alle tijd, dus voorlopig blijf ik nog even zoeken.
Ha Long Bay zou echt de moeite moeten zijn, het is UNESCO werelderfgoed... dus dat zou toch al iets moeten zeggen hé?!
Ik zal proberen veel te filmen en foto's te maken... Voorlopig is de schijf nog lang niet vol, dus blijf ik maar lustig door schieten.
Wel weinig mensen op de foto's, ze zijn hier toch niet zo happig om op de foto te staan. Ik zou het ook niet zijn : )
Vandaag was het weer echt heet, nog niet zo heet als de eerste dagen, maar toch!
Jackfruit
Ben daarjuist gaan middageten met de vriendinnen van mijn buurvrouw hier op het buro. Alle mannen zijn vandaag afwezig, vandaar. De dames zijn erg aardig en vriendelijk. Mijn buurvrouw haar naam is onuitspreekbaar, haar vriendinnen heten Laou en Dheng (uit te spreken als Zheng). Ik kreeg een groot bord met eten met meer groenten dan de vorige dagen. Kreeg weer maar eens te horen dat ik maar goed moest eten. Ben dus zelfs te mager volgens Vietnamese normen...
Het was grappig om te zien wat voor verschil er was tussen de manier van eten. De mannen waar ik normaal mee eet, eten snel en schrokkerig. De dames van vamiddag aten veel netter, maar ze smakten wel enorm. Een kauwde de hele tijd met een open mond...
Ik was nog steeds als laatste klaar met eten, maar dat zal niemand verbazen.
Na het middageten stond er nog fruit op ons te wachten.
Een halve Jackfruit of Breadfruit, de Artocarpus Heterophyllus... Ik kende de vrucht alleen maar van foto's. De binnenkant heeft de kleur van een ananas, maar de smaak en textuur hebben daar niets van weg. Een jackfruit heeft een heerlijke volle zoete smaak, niet te zoet! Het vruchtvlees is lekker stevig.
Daar zaten we dan te eten met zijn vieren aan een vrucht waar aan maar geen einde leek te komen. Ondertussen werd er verder gewerkt aan mijn Vietnamees... Ik moet nog veel leren, de uitspraak van de woorden is echt niet evident. Sommige woorden zijn echt gymnasiek voor je spreekorgaan!
Om vijf uur ga ik met ze mee naar de markt hier niet zo ver vandaan. Ben erg benieuwd hoe dat gaat zijn. Oja, mijn buurvrouw met de onuitspreekbare naam is acht maanden zwanger en heeft een reusachtige buik. Ze zit heel grappig achter haar buro, want er is bijna geen plaats voor. Het wordt een jongetje en zou in augustus ter wereld moeten komen. Ze is even oud als ik... voelt toch een beetje raar. Maar hier is het heel normaal om vroeg kinderen te krijgen.
Ik ga hier nog even verder werken, ben ook nog bezig met een manier om jullie al een paar foto's te laten zien die Hai heeft gemaakt.
Jullie merken het wel als het gelukt is...
dinsdag 7 juli 2009
Spiegels
Net terug van het middageten, lekkere rijst met wat kool, spinazie, tofu, omelet en ik denk een gedroogd sardientje. Lekker en gezond eten hebben ze hier op de Univ, overal trouwens. VN'ers gebruiken nauwelijks vet in tegenstelling tot bij ons.
Hai is vandaag niet komen opdagen, ik vermoed dat hij thuis werkt aan zijn doctoraat. Zit hier dus alleen op een bureau met een aardige buurman die drie woorden Engels kan en 4 woorden Frans. Nuja, zoveel als ik Vietnamees spreek eigenlijk...
De laatste drie dagen heeft het hier geregend, motregen de hele dag lang met soms een stevige bui er tussen in. Op het plafond in mijn kamer zijn er al 4 vochtplekken, maar het drupt nog niet steeds niet door. Vandaag ook voor de eerste keer mijn was laten doen. Onderbroeken doe ik snel op de hand, maar grote stukken mag eigenlijk niet. Het is een service van het hotel, je betaalt per kilo en na een dag krijg je je schone was weer terug. Tenminste dat hoop ik toch! Strijken zullen ze wel niet doen, maar echt netjes hoef ik er hier toch niet bij te lopen.
Diezelfde regen zorgt ervoor dat mijn wifi niet meer functioneert, ik begrijp het causale verband nog niet helemaal, maar volgens Mai ligt de oorzaak in de neerslag. Ergens zou het nog kunnen hoor, want alle kabels, elektriciteit en telefonie, liggen hier bovengronds. Liggen, een juistere beschrijving zou zijn, gedrapeerd over houten palen en daken. Honderderden dunne zwarte kabeltjes onbeschermd, soms een kunststoffen boxje, waar lokale verkoopsters stroom uit tappen. De talloze doodskopjes (Vietnamese stijl!) schrikken hier niemand af.
Nog een grappig weetje, de meeste spiegels hebben hier een kantel systeem en staan meestal naar beneden gericht. Ik zie dus mijn buik als ik mijn handen was, waar de meest VN'ers waarschijnlijk hun hoofd zien.
Daarjuist kennis gemaakt met een Australiër in een bureau hier naast. Hij doet hier vrijwilligerswerk en zou hier komen meewerken aan een groot project: de bouw van een groot viaduct en snelweg. Hier aangekomen was het project gecanceled of in ieder geval uitgesteld. Hij heeft dus niet echt iets te doen... Hij probeert zijn collega's nog wat te onderwijzen, maar die worden natuurlijk ook steeds slimmer!
Wel een typische situatie
een beetje te vergelijken met mijn project, dat plotseling pas gaat worden gebouwd in 2015...
Vanochtend was ik een half uur later dan gepland op bureau, ik stond in een ordinaire file! Een twintigtal minuten stonden we muurvast. Geen beweging mogelijk, enkel zwermen scooters die aan voorbij schoten. Ik snap er nog steeds niets van, maar na een half uur reed alles weer vlot.
Hanoi is en blijft een wonderlijke stad...
Hai is vandaag niet komen opdagen, ik vermoed dat hij thuis werkt aan zijn doctoraat. Zit hier dus alleen op een bureau met een aardige buurman die drie woorden Engels kan en 4 woorden Frans. Nuja, zoveel als ik Vietnamees spreek eigenlijk...
De laatste drie dagen heeft het hier geregend, motregen de hele dag lang met soms een stevige bui er tussen in. Op het plafond in mijn kamer zijn er al 4 vochtplekken, maar het drupt nog niet steeds niet door. Vandaag ook voor de eerste keer mijn was laten doen. Onderbroeken doe ik snel op de hand, maar grote stukken mag eigenlijk niet. Het is een service van het hotel, je betaalt per kilo en na een dag krijg je je schone was weer terug. Tenminste dat hoop ik toch! Strijken zullen ze wel niet doen, maar echt netjes hoef ik er hier toch niet bij te lopen.
Diezelfde regen zorgt ervoor dat mijn wifi niet meer functioneert, ik begrijp het causale verband nog niet helemaal, maar volgens Mai ligt de oorzaak in de neerslag. Ergens zou het nog kunnen hoor, want alle kabels, elektriciteit en telefonie, liggen hier bovengronds. Liggen, een juistere beschrijving zou zijn, gedrapeerd over houten palen en daken. Honderderden dunne zwarte kabeltjes onbeschermd, soms een kunststoffen boxje, waar lokale verkoopsters stroom uit tappen. De talloze doodskopjes (Vietnamese stijl!) schrikken hier niemand af.
Nog een grappig weetje, de meeste spiegels hebben hier een kantel systeem en staan meestal naar beneden gericht. Ik zie dus mijn buik als ik mijn handen was, waar de meest VN'ers waarschijnlijk hun hoofd zien.
Daarjuist kennis gemaakt met een Australiër in een bureau hier naast. Hij doet hier vrijwilligerswerk en zou hier komen meewerken aan een groot project: de bouw van een groot viaduct en snelweg. Hier aangekomen was het project gecanceled of in ieder geval uitgesteld. Hij heeft dus niet echt iets te doen... Hij probeert zijn collega's nog wat te onderwijzen, maar die worden natuurlijk ook steeds slimmer!
Wel een typische situatie
een beetje te vergelijken met mijn project, dat plotseling pas gaat worden gebouwd in 2015...
Vanochtend was ik een half uur later dan gepland op bureau, ik stond in een ordinaire file! Een twintigtal minuten stonden we muurvast. Geen beweging mogelijk, enkel zwermen scooters die aan voorbij schoten. Ik snap er nog steeds niets van, maar na een half uur reed alles weer vlot.
Hanoi is en blijft een wonderlijke stad...
zondag 5 juli 2009
Eten
Leven als vegetariër in Hanoi is best mogelijk.
Ik wist niet goed wat ik er van moest verwachten, maar het kan dus en de mensen hier vinden het niet vreemd.
Je moet ook weer niet al te fijngevoelig zijn. De phô, noodle soep, is van kippen of eenden bouillon. Een andere soep is er niet, in chiquere restauranten hebben ze ook bouillon op basis van krab, maar toen ik daar een keer naar vroeg bleek die toch niet aanwezig.
De ingrediënten voor de phô liggen verspreid op een klein tafeltje, verschillende groenten en soms je nog aanstarende eendenkoppen. De soep eetje buiten op een laag tafeltje al zittend op iets dat wij kinderstoeltjes zouden noemen.
Op de marktjes verkopen ze ook verse vis, heel erg verse vis, soms nog spartelend op een krant of als ze geluk hebben nog in een teil. Er rond kruipen kleine krabjes (15cm) en liggen kleine schaaldieren in emmers. Er liggen ook verschillende soorten gedroogde vis, zongedroogd dat heb ik kunnen zien in de Quang Tri provincie. De hygiëne is ver te zoeken, op warme dagen zit het er vol vliegen en hangt er een doordringende geur.
Vandaag ook een Vietnamees varkenstransport gezien, op de achterkant van een brommer lag een volledig varken gewikkeld in een soort van mand gemaakt van kippengaas. Eenden en kippen had ik op die manier al gezien, dood of levend. Maar een varken vond ik toch wel echt spectaculair.
Het enige probleem blijft wel om voldoende proteïnen binnen te krijgen. In Quang Tri deden ze een vers ei in m'n soep, de dooier moest je dan in één keer opeten. Dat was wel even wennen, want een rauw ei opeten is niet echt mijn gewoonte...
In de pho van vandaag dreven in de kookpot ook nog andere voor mij onbekende ingrediënten. De kleur van ronddrijvende stukken leek een beetje op beuling, maar dat kan het onmogelijk geweest zijn. De smaak van de soep was in ieder geval voortreffelijk, beter dan gisteren al was het nog niets vergeleken met de smaakexplosie van de phô uit Quang Tri.
De phô wordt gemaakt in een grote pot op een vuurtje. Al is het niet echt juist om te spreken van een vuurtje, het is een soort van gloeiende baksteen. Misschien zoiets als turf, ik ben er nog niet helemaal achter wat het nu exact is.
Vandaag ook koffie gedronken in een koffiehuis. Heerlijke koude koffie, verse koffie met ijsblokjes zorgen voor heel veel smaak. Ze zijn hier van het principe dat de koffie pas goed is als je theelepeltje er in kan blijven rechtstaan. Heel erg sterk dus, maar met de ijsblokjes erbij is het best te verteren. Ik heb het ook leren vragen in het Vietnamees, net zoals het zeggen dat ik vegetariër ben. Het duurt soms even voor ze me begrijpen maar dan komt er wel een grote glimlach op de gezichten. Ook het groeten in het Vietnamees wordt zeer geapprecieerd. Vandaag ook weer naar mijn vaste winkeltje geweest voor koekjes en groene thee. De mevrouw is er heel erg vriendelijk en ze verkoopt de goedkoopste limonade van de straat. Ik groet haar in het Vietnamees en probeer zoveel mogelijk in het Vietnamees te vragen, misschien is dat de reden van de scherpe prijs.
Daarjuist zat ik dus koffie te drinken, stopt er traditionele verkoopster om iets te verkopen aan de koffiehuishouders. Een grote soeppot vol met eieren. Ik dacht dat ze gewoon 2 eieren in een kommetje deed, maar toen ik beter keek waren het kuikentjes! Ook weer even schrikken, maar dat duurde niet lang. Ik vroeg de mevrouw of ik mocht zien wat ze aan het eten was, ze bood me meteen een hapje aan. Maar toen zei ik haar dat ik vegetariër was. Ze glimlachte en herhaalde wat ik zei (maar dan zonder m'n Westerse tongval) tegen haar man. Twee grote grijnzen...
Ik heb gezien dat ik m'n volgers ben kwijt geraakt, ik weet niet hoe dat is kunnen gebeuren. Hoop niet dat jullie er last van hebben, anders moet je je maar opnieuw opgeven. Ik snap dit hele blogprogramma nog niet zo goed blijkbaar.
tot snel
Ik wist niet goed wat ik er van moest verwachten, maar het kan dus en de mensen hier vinden het niet vreemd.
Je moet ook weer niet al te fijngevoelig zijn. De phô, noodle soep, is van kippen of eenden bouillon. Een andere soep is er niet, in chiquere restauranten hebben ze ook bouillon op basis van krab, maar toen ik daar een keer naar vroeg bleek die toch niet aanwezig.
De ingrediënten voor de phô liggen verspreid op een klein tafeltje, verschillende groenten en soms je nog aanstarende eendenkoppen. De soep eetje buiten op een laag tafeltje al zittend op iets dat wij kinderstoeltjes zouden noemen.
Op de marktjes verkopen ze ook verse vis, heel erg verse vis, soms nog spartelend op een krant of als ze geluk hebben nog in een teil. Er rond kruipen kleine krabjes (15cm) en liggen kleine schaaldieren in emmers. Er liggen ook verschillende soorten gedroogde vis, zongedroogd dat heb ik kunnen zien in de Quang Tri provincie. De hygiëne is ver te zoeken, op warme dagen zit het er vol vliegen en hangt er een doordringende geur.
Vandaag ook een Vietnamees varkenstransport gezien, op de achterkant van een brommer lag een volledig varken gewikkeld in een soort van mand gemaakt van kippengaas. Eenden en kippen had ik op die manier al gezien, dood of levend. Maar een varken vond ik toch wel echt spectaculair.
Het enige probleem blijft wel om voldoende proteïnen binnen te krijgen. In Quang Tri deden ze een vers ei in m'n soep, de dooier moest je dan in één keer opeten. Dat was wel even wennen, want een rauw ei opeten is niet echt mijn gewoonte...
In de pho van vandaag dreven in de kookpot ook nog andere voor mij onbekende ingrediënten. De kleur van ronddrijvende stukken leek een beetje op beuling, maar dat kan het onmogelijk geweest zijn. De smaak van de soep was in ieder geval voortreffelijk, beter dan gisteren al was het nog niets vergeleken met de smaakexplosie van de phô uit Quang Tri.
De phô wordt gemaakt in een grote pot op een vuurtje. Al is het niet echt juist om te spreken van een vuurtje, het is een soort van gloeiende baksteen. Misschien zoiets als turf, ik ben er nog niet helemaal achter wat het nu exact is.
Vandaag ook koffie gedronken in een koffiehuis. Heerlijke koude koffie, verse koffie met ijsblokjes zorgen voor heel veel smaak. Ze zijn hier van het principe dat de koffie pas goed is als je theelepeltje er in kan blijven rechtstaan. Heel erg sterk dus, maar met de ijsblokjes erbij is het best te verteren. Ik heb het ook leren vragen in het Vietnamees, net zoals het zeggen dat ik vegetariër ben. Het duurt soms even voor ze me begrijpen maar dan komt er wel een grote glimlach op de gezichten. Ook het groeten in het Vietnamees wordt zeer geapprecieerd. Vandaag ook weer naar mijn vaste winkeltje geweest voor koekjes en groene thee. De mevrouw is er heel erg vriendelijk en ze verkoopt de goedkoopste limonade van de straat. Ik groet haar in het Vietnamees en probeer zoveel mogelijk in het Vietnamees te vragen, misschien is dat de reden van de scherpe prijs.
Daarjuist zat ik dus koffie te drinken, stopt er traditionele verkoopster om iets te verkopen aan de koffiehuishouders. Een grote soeppot vol met eieren. Ik dacht dat ze gewoon 2 eieren in een kommetje deed, maar toen ik beter keek waren het kuikentjes! Ook weer even schrikken, maar dat duurde niet lang. Ik vroeg de mevrouw of ik mocht zien wat ze aan het eten was, ze bood me meteen een hapje aan. Maar toen zei ik haar dat ik vegetariër was. Ze glimlachte en herhaalde wat ik zei (maar dan zonder m'n Westerse tongval) tegen haar man. Twee grote grijnzen...
Ik heb gezien dat ik m'n volgers ben kwijt geraakt, ik weet niet hoe dat is kunnen gebeuren. Hoop niet dat jullie er last van hebben, anders moet je je maar opnieuw opgeven. Ik snap dit hele blogprogramma nog niet zo goed blijkbaar.
tot snel
Goed nieuws
Ik kreeg vandaag goed nieuws, Jean heeft onze eerste paper verzonden voor review naar het journal 'Environment, Development and Sustainability'. Nu nog een maand wachten op het resultaat...
Hoop dat het snel wordt gepubliceerd! Kan ik de cover inkaderen. : )
Ben vandaag ook bezig met de afwerken van een nieuwe paper "SUSTAINABILITY ASSESSMENT FOR CDM PROJECTS
IN THE CON CO ISLAND, QUANG TRI PROVINCE, VIETNAM" onder initiatief van Hai.
Heb ik binnenkort al meegewerkt aan twee wetenschappelijke artikels, glunder glunder!
Hoop dat het snel wordt gepubliceerd! Kan ik de cover inkaderen. : )
Ben vandaag ook bezig met de afwerken van een nieuwe paper "SUSTAINABILITY ASSESSMENT FOR CDM PROJECTS
IN THE CON CO ISLAND, QUANG TRI PROVINCE, VIETNAM" onder initiatief van Hai.
Heb ik binnenkort al meegewerkt aan twee wetenschappelijke artikels, glunder glunder!
donderdag 2 juli 2009
Quang Tri
Hoi iedereen, (dit bericht heb ik ofline geschreven, maar kon het nu pas publiceren)
ik leef nog!
De busrit was wat je er van zou verwachten. Een avontuur waarbij je beter je ogen dicht doet en probeert te slapen, omdat je anders niet aankomt vanwege de stress!
Het probleem was dat er zoveel lawaai onstond dat het onderdeel slapen werd beperkt tot een paar luttele uurtjes.
Maar ook de stress heeft me niet kunnen vellen, de slaap doet ondertussen aardig zijn best.... Ik val bijna om achter mn computer.
De bussen rijden hier 's avonds omdat er overdag nog meer volk op de baan is en wat doorrijden helemaal onmogelijk maakt.
De wegen zijn hier behoorlijk smal en in slechte staat, inhalen kan maar via de rijstrook van de tegenliggers.
Je kan je al wel voorstellen voor wat voor taferelen dat zorgt! Inhalen in bochten, juist voor er een tegenligger komt nog net op de eigen rijstroook geraken... luid toeteren op alles wat beweegt!
Hai had gezorgd voor een comfortabele bus, een slaapbus. Een VIetnameze slaapbus bestaat uit 3 rijen 'zitbanken', korte matrasjes (de beenlengte van een gemiddelde VN'er) gevolgd door een rugssteun die je in verschillende standen kunt zetten. Er zijn twee lagen, net boven de grond en net niet tegen het plafond. Om bij te verdienen stoppen de chauffeurs regelmatig om de overgebleven plaatsen te vullen, daaronder verstaan ze ook de vloer... Het resultaat is een dikbevolkte bus, waarin de stank na een nacht proberen in slaap te vallen behoorlijk sterk is.
Na het aankomen een half uur verfrissen in het Hotel Mekong en aan het werk!
Na een interview en het bezoeken van alle belangrijke instanties (dat waren er heel wat!!) hier kunnen we ons eindelijk weer terugtrekken op onze kamer en een dutje doen.
Maar niet voor we gaan lunchen met de mensen van hier. Aperitief zijn lekkere pindanootjes, ongebrand en erg vers, vergezeld van bier met grote blokken ijs erin. Ik zit nu, een paar uur later, nog steeds niet op het toilet dus ik hoop dat het goed komt. Het is altijd een gokje, maar opnieuw was ik niet in de situatie om dat ijs eruit te halen. Het eten was erg lekker, het eerste deel waren gefrituurde visplakjes: Cha Ca. Het tweede deel was een vispannetje, een heel erg pikant vispannetje! Zelfs Hai had er last van... Maar we hadden juist daarvoor nog gehad over de onmogelijkheid van iets te weigeren wanneer je iets wordt aangeboden, dus weigeren was nu helemaal geen optie. Echt heel erg heet, ik denk niet dat m'n lippen ooit al zo in brand hebben gestaan. Want eten met stokjes zorgt in ieder geval bij mij voor dat er wel eens wat hete saus op de rest van mn gezicht terechtkomt... : )
Branden dat dat deed!
En dat onder een golfplatendak in 40°C met enkel een blazer op me gericht. Hier is het pas echt heet
Morgen vertrekken we heel vroeg naar de Vin Muc tunnels in het noorden van de provincie. Beetje toerisme en daarna weer verder met interviews. Mijn focusgroep gesprekken vallen wel in het water, want we gaan zelfs niet tot in Con Co geraken... Er vertrekt een bootje heen op maandag en dat komt pas weer terug de maandag erop. We hebben de boot dus net gemist! Daarbij waren we niet van plan om er een week te blijven zitten!
Gevolg is wel dat ik me volledig baseer op interviews met afgevaardigde en officiële instanties. De boot nemen was daarbij extreem duur, 2 miljoen Dong, dat is het volledige maandsalaris van Hai...! Belachelijk dus
Ondertussen heeft meneer internet en ik niet... M'n oude macje doet het goed, maar de netwerkkaart is wel erg oud blijkbaar.
Dag 2 in Quang Tri
Vanochtend zijn we om 6 uur opgestaan, eerst nieuwe schoenen gaan kopen voor Hai, want zijn neppe Gucci's knelde : )
Daarna zijn we op de scooter van een vriend naar de vinh Muc tunnels geweest. Met 80 per uur scheurde we door een prachtig landschap van rijstvelden e tot we aan de zee aankwamen. Daar stonden dennen en een paar palmen in zandgrond. De mensen in Quang Tri zijn heel arm, in de steden valt het nog mee, maar op het platte land zijn ze heel erg arm. De mensen leven daar van de landbouw, dus van rijst... Ze proberen ook nog andere zaken te verbouwen maar de bodem is erg slecht. Ten eerste omdat een zandbodem is, maar ook omdat er nog heel veel chemicaliën in de grond zitten van de Oorlog. Er is hier duchtig met Agent Orange gespoten, die dioxines zitten nog steeds in de bodem en in het water! Tot op de dag van vandaag zijn er heel veel miskramen, misvormde kinderen en heel veel mannen met slecht zaad. Vooral in deze streek is het heel erg.
Maar goed, we waren dus op weg naar de tunnels, 80 per uur op een brommer is trouwens best wel een belevenis. Ik wist niet dat het kon. De officiële maximum snelheid voor scooters in VN is 40 per uur, voor auto's en vrachtwagen is dat 50 of 60, maar wie de mogelijkheid heeft om sneller te gaan doet dat. Deze snelheidbegrenzing heeft te maken met de staat van de wegen, de drukte en het gebrek aan naleving van enige verkeersregels.
Aangekomen aan het tunnelcomplex, werkelijk ongelofelijk. De Amerikanen hebben hier ongelofelijk veel bommen gegooid. Bom them to the stone age was het motto. Er is hier een equivalent van de atoombom op Hiroshima op de provincie gedropt. De kratersvan de inslagen zijn nog steeds duidelijk waarneembaar in het hele gebied. De rivier die de grens vormde tussen noord en zuid ligt in deze provincie, de oorzaak van al de miserie.
De tunnels zijn tussen de 1,6 en 1,9m hoog en 90cm breed. De familie leefde in kleine nissen van 1,8m bij 1,2m bij 90 cm. nu zijn VN'ers iets kleiner dan ik : ) maar het moet vreselijk nauw zijn geweest. Ik had na een half uur daar beneden echt een claustrofobisch gevoel. Ook het gevoel dat er te weinig zuurstof was, terwijl we maar met een groep van 20 waren en er tijdens de oorlog maar liefst 200 man onder de grond zat en dat voor 5 jaar lang. Amerikaanse soldaten liepen boven op de grond en het gebied werd constant gebombardeerd.
Erg indrukwekkend allemaal, nadien nog een korte stop aan de zee, voor mij, en dan weer verder naar de provinciehoofdstad. Lekker gegeten en dan een middagdutje. Vervolgens een interview met het plaatselijke departementshoofd van het MoNRE. Het interview liep erg vlot, aardige man. Daarna was het tijd voor sport! getafeltennist met de plaatselijke ambtenaren en vervolgens getracht om te volleyen... Maar dat laatste was niet zo'n succes, ik ben niet de handigste met ballen. Groot jolijt natuurlijk, zo'n onhandige buitenlander... : )
Maar wel op een lieve manier, de mensen zijn hier echt wel aardig.
Op het eerste zicht niet hoor, de mensen op straat kijken me hier met de nek aan. Vooral de ouderen, maar dat heeft nog te maken met de oorlog en de gevolgen die daar nu nog steeds van te merken zijn.
Dat kan ik ze dus niet kwalijk nemen.
's avond weer heerlijk gegeten... Bijzondere lekker noodle soep, veel lekkerder dan in Hanoi. Hier koken ze met veel meer smaak en kruiden. (maar vooral veel peper!!)
Heerlijk
daarna kokosnoot melk. Heel vers, ik heb de kokosnoot, nog in de schil trouwens, zien weggekapt worden.
Heerlijk sap, en veel! volgens mij minstens een halve liter!
bijzonder smaakvol
Nu zitten we weer op onze hotelkamer, vannacht weer vroeg naar bed. Want morgen gaan we eerst weer op cultuurtoer.
Naar de citadel van Quang Tri. Daarna weer verder met interviews...
Grappig trouwens, ik dacht heel de tijd dat we een project gingen bezoeken in Quang Tri, Con Co island. Maar nu blijkt dat er helemaal geen project is, enkel nog maar het begin van plannen... Erg bizar, maar op zich niet zo'n probleem. Heb ondertussen al heel wat schrijfvoer over de provincie en het eiland zelf. Maar wel verwarrend allemaal. Niets is hier echt zeker wat zorgt voor veel verwarring. Ook het communiceren is niet altijd eenvoudig, al doet hai erg zijn best om het me in een mix van Engels en Frans duidelijk te maken wat er is gezegd.
Onderussen is hier beneden in de cafetaria van het hotel (Mekong) een karaoke gestart... afschuwelijk
en luid!!!
Nog een leuk weetje over Vietnamezen en leeftijd.
Vietnamezen beginnen te tellen vanaf het moment van conceptie, Hai is bv voor onze telling 33, maar hier is hij 34.
Deel 2
Ondertussen ben ik weer terug in Hanoi!
Op de terugreis al veel beter kunnen slapen, dit lag niet aan een veiligere rijstijl van de chauffeur of een betere muzieksmaak, maar aan het feit dat ik alweer wakker was vanaf 5h45.
Vanochtend aangekomen om 5 uur in een druilerig Hanoi, alweer regen! Het resultaat, enorme plassen op de al slecht berijdbare weg. Het maakt de situatie er niet echt veiliger op. (toch ben ik verbaasd over hoe weinig ongelukken hier gebeuren!) Meteen daarna weer op een andere bus richting het ouderlijke huis van Hai. Heel erg aardige mensen, na een verfrissende douche heb ik ze ook mijn foto's laten zien nadat Hai's mam me aan de hele familie had voorgesteld. Hai woont in een vrij groot huis op een meter van de treinrails. Erg lawaaierig, want zelfs de treinen toeteren hier! Omdat de mensen hier zo dicht bij het spoor leven is dat op zich zo gek nog niet, maar het is wel erg luid allemaal.
De Quang Tri Citadel was nog de moeite, een oud fort dat is omgezet in een groot oorlogsmonument. Quang Tri is door de VN'ers tot de laatste man verdedigd tot dat werd herleid tot een soort Vietnamees Ieper... helemaal plat en kapot geschoten.
De mensen hier zijn er nog erg mee bezig, ik was daar om een uur of half acht en er waren al drie groepen uit heel VN voorbij gekomen met grote kransen. De oorlog wordt ook nog steeds gebruikt in de dagelijkse propaganda, veel muziek die er naar verwijst alsook de reuzachtige posters en muurschilderingen verwijzen naar de Vietnamese overwinning...
Zo, ik ga nog even dutten
tot snel weer
ik leef nog!
De busrit was wat je er van zou verwachten. Een avontuur waarbij je beter je ogen dicht doet en probeert te slapen, omdat je anders niet aankomt vanwege de stress!
Het probleem was dat er zoveel lawaai onstond dat het onderdeel slapen werd beperkt tot een paar luttele uurtjes.
Maar ook de stress heeft me niet kunnen vellen, de slaap doet ondertussen aardig zijn best.... Ik val bijna om achter mn computer.
De bussen rijden hier 's avonds omdat er overdag nog meer volk op de baan is en wat doorrijden helemaal onmogelijk maakt.
De wegen zijn hier behoorlijk smal en in slechte staat, inhalen kan maar via de rijstrook van de tegenliggers.
Je kan je al wel voorstellen voor wat voor taferelen dat zorgt! Inhalen in bochten, juist voor er een tegenligger komt nog net op de eigen rijstroook geraken... luid toeteren op alles wat beweegt!
Hai had gezorgd voor een comfortabele bus, een slaapbus. Een VIetnameze slaapbus bestaat uit 3 rijen 'zitbanken', korte matrasjes (de beenlengte van een gemiddelde VN'er) gevolgd door een rugssteun die je in verschillende standen kunt zetten. Er zijn twee lagen, net boven de grond en net niet tegen het plafond. Om bij te verdienen stoppen de chauffeurs regelmatig om de overgebleven plaatsen te vullen, daaronder verstaan ze ook de vloer... Het resultaat is een dikbevolkte bus, waarin de stank na een nacht proberen in slaap te vallen behoorlijk sterk is.
Na het aankomen een half uur verfrissen in het Hotel Mekong en aan het werk!
Na een interview en het bezoeken van alle belangrijke instanties (dat waren er heel wat!!) hier kunnen we ons eindelijk weer terugtrekken op onze kamer en een dutje doen.
Maar niet voor we gaan lunchen met de mensen van hier. Aperitief zijn lekkere pindanootjes, ongebrand en erg vers, vergezeld van bier met grote blokken ijs erin. Ik zit nu, een paar uur later, nog steeds niet op het toilet dus ik hoop dat het goed komt. Het is altijd een gokje, maar opnieuw was ik niet in de situatie om dat ijs eruit te halen. Het eten was erg lekker, het eerste deel waren gefrituurde visplakjes: Cha Ca. Het tweede deel was een vispannetje, een heel erg pikant vispannetje! Zelfs Hai had er last van... Maar we hadden juist daarvoor nog gehad over de onmogelijkheid van iets te weigeren wanneer je iets wordt aangeboden, dus weigeren was nu helemaal geen optie. Echt heel erg heet, ik denk niet dat m'n lippen ooit al zo in brand hebben gestaan. Want eten met stokjes zorgt in ieder geval bij mij voor dat er wel eens wat hete saus op de rest van mn gezicht terechtkomt... : )
Branden dat dat deed!
En dat onder een golfplatendak in 40°C met enkel een blazer op me gericht. Hier is het pas echt heet
Morgen vertrekken we heel vroeg naar de Vin Muc tunnels in het noorden van de provincie. Beetje toerisme en daarna weer verder met interviews. Mijn focusgroep gesprekken vallen wel in het water, want we gaan zelfs niet tot in Con Co geraken... Er vertrekt een bootje heen op maandag en dat komt pas weer terug de maandag erop. We hebben de boot dus net gemist! Daarbij waren we niet van plan om er een week te blijven zitten!
Gevolg is wel dat ik me volledig baseer op interviews met afgevaardigde en officiële instanties. De boot nemen was daarbij extreem duur, 2 miljoen Dong, dat is het volledige maandsalaris van Hai...! Belachelijk dus
Ondertussen heeft meneer internet en ik niet... M'n oude macje doet het goed, maar de netwerkkaart is wel erg oud blijkbaar.
Dag 2 in Quang Tri
Vanochtend zijn we om 6 uur opgestaan, eerst nieuwe schoenen gaan kopen voor Hai, want zijn neppe Gucci's knelde : )
Daarna zijn we op de scooter van een vriend naar de vinh Muc tunnels geweest. Met 80 per uur scheurde we door een prachtig landschap van rijstvelden e tot we aan de zee aankwamen. Daar stonden dennen en een paar palmen in zandgrond. De mensen in Quang Tri zijn heel arm, in de steden valt het nog mee, maar op het platte land zijn ze heel erg arm. De mensen leven daar van de landbouw, dus van rijst... Ze proberen ook nog andere zaken te verbouwen maar de bodem is erg slecht. Ten eerste omdat een zandbodem is, maar ook omdat er nog heel veel chemicaliën in de grond zitten van de Oorlog. Er is hier duchtig met Agent Orange gespoten, die dioxines zitten nog steeds in de bodem en in het water! Tot op de dag van vandaag zijn er heel veel miskramen, misvormde kinderen en heel veel mannen met slecht zaad. Vooral in deze streek is het heel erg.
Maar goed, we waren dus op weg naar de tunnels, 80 per uur op een brommer is trouwens best wel een belevenis. Ik wist niet dat het kon. De officiële maximum snelheid voor scooters in VN is 40 per uur, voor auto's en vrachtwagen is dat 50 of 60, maar wie de mogelijkheid heeft om sneller te gaan doet dat. Deze snelheidbegrenzing heeft te maken met de staat van de wegen, de drukte en het gebrek aan naleving van enige verkeersregels.
Aangekomen aan het tunnelcomplex, werkelijk ongelofelijk. De Amerikanen hebben hier ongelofelijk veel bommen gegooid. Bom them to the stone age was het motto. Er is hier een equivalent van de atoombom op Hiroshima op de provincie gedropt. De kratersvan de inslagen zijn nog steeds duidelijk waarneembaar in het hele gebied. De rivier die de grens vormde tussen noord en zuid ligt in deze provincie, de oorzaak van al de miserie.
De tunnels zijn tussen de 1,6 en 1,9m hoog en 90cm breed. De familie leefde in kleine nissen van 1,8m bij 1,2m bij 90 cm. nu zijn VN'ers iets kleiner dan ik : ) maar het moet vreselijk nauw zijn geweest. Ik had na een half uur daar beneden echt een claustrofobisch gevoel. Ook het gevoel dat er te weinig zuurstof was, terwijl we maar met een groep van 20 waren en er tijdens de oorlog maar liefst 200 man onder de grond zat en dat voor 5 jaar lang. Amerikaanse soldaten liepen boven op de grond en het gebied werd constant gebombardeerd.
Erg indrukwekkend allemaal, nadien nog een korte stop aan de zee, voor mij, en dan weer verder naar de provinciehoofdstad. Lekker gegeten en dan een middagdutje. Vervolgens een interview met het plaatselijke departementshoofd van het MoNRE. Het interview liep erg vlot, aardige man. Daarna was het tijd voor sport! getafeltennist met de plaatselijke ambtenaren en vervolgens getracht om te volleyen... Maar dat laatste was niet zo'n succes, ik ben niet de handigste met ballen. Groot jolijt natuurlijk, zo'n onhandige buitenlander... : )
Maar wel op een lieve manier, de mensen zijn hier echt wel aardig.
Op het eerste zicht niet hoor, de mensen op straat kijken me hier met de nek aan. Vooral de ouderen, maar dat heeft nog te maken met de oorlog en de gevolgen die daar nu nog steeds van te merken zijn.
Dat kan ik ze dus niet kwalijk nemen.
's avond weer heerlijk gegeten... Bijzondere lekker noodle soep, veel lekkerder dan in Hanoi. Hier koken ze met veel meer smaak en kruiden. (maar vooral veel peper!!)
Heerlijk
daarna kokosnoot melk. Heel vers, ik heb de kokosnoot, nog in de schil trouwens, zien weggekapt worden.
Heerlijk sap, en veel! volgens mij minstens een halve liter!
bijzonder smaakvol
Nu zitten we weer op onze hotelkamer, vannacht weer vroeg naar bed. Want morgen gaan we eerst weer op cultuurtoer.
Naar de citadel van Quang Tri. Daarna weer verder met interviews...
Grappig trouwens, ik dacht heel de tijd dat we een project gingen bezoeken in Quang Tri, Con Co island. Maar nu blijkt dat er helemaal geen project is, enkel nog maar het begin van plannen... Erg bizar, maar op zich niet zo'n probleem. Heb ondertussen al heel wat schrijfvoer over de provincie en het eiland zelf. Maar wel verwarrend allemaal. Niets is hier echt zeker wat zorgt voor veel verwarring. Ook het communiceren is niet altijd eenvoudig, al doet hai erg zijn best om het me in een mix van Engels en Frans duidelijk te maken wat er is gezegd.
Onderussen is hier beneden in de cafetaria van het hotel (Mekong) een karaoke gestart... afschuwelijk
en luid!!!
Nog een leuk weetje over Vietnamezen en leeftijd.
Vietnamezen beginnen te tellen vanaf het moment van conceptie, Hai is bv voor onze telling 33, maar hier is hij 34.
Deel 2
Ondertussen ben ik weer terug in Hanoi!
Op de terugreis al veel beter kunnen slapen, dit lag niet aan een veiligere rijstijl van de chauffeur of een betere muzieksmaak, maar aan het feit dat ik alweer wakker was vanaf 5h45.
Vanochtend aangekomen om 5 uur in een druilerig Hanoi, alweer regen! Het resultaat, enorme plassen op de al slecht berijdbare weg. Het maakt de situatie er niet echt veiliger op. (toch ben ik verbaasd over hoe weinig ongelukken hier gebeuren!) Meteen daarna weer op een andere bus richting het ouderlijke huis van Hai. Heel erg aardige mensen, na een verfrissende douche heb ik ze ook mijn foto's laten zien nadat Hai's mam me aan de hele familie had voorgesteld. Hai woont in een vrij groot huis op een meter van de treinrails. Erg lawaaierig, want zelfs de treinen toeteren hier! Omdat de mensen hier zo dicht bij het spoor leven is dat op zich zo gek nog niet, maar het is wel erg luid allemaal.
De Quang Tri Citadel was nog de moeite, een oud fort dat is omgezet in een groot oorlogsmonument. Quang Tri is door de VN'ers tot de laatste man verdedigd tot dat werd herleid tot een soort Vietnamees Ieper... helemaal plat en kapot geschoten.
De mensen hier zijn er nog erg mee bezig, ik was daar om een uur of half acht en er waren al drie groepen uit heel VN voorbij gekomen met grote kransen. De oorlog wordt ook nog steeds gebruikt in de dagelijkse propaganda, veel muziek die er naar verwijst alsook de reuzachtige posters en muurschilderingen verwijzen naar de Vietnamese overwinning...
Zo, ik ga nog even dutten
tot snel weer
Abonneren op:
Posts (Atom)
